Kapper

'Amsterdams haar', noemen zijn neven en nichtjes uit het zuiden het, maar 'volkomen uit model' is een accuratere benaming voor de lange krullen waarachter zoons gezicht al maanden schuilging.

Ik had hem voorgesteld om ons te melden bij het gangbare adres: een moeder van zijn basisschool die er in het souterrain van haar huis gezellig een beetje bij beunt.

Maar zoon had nukkig zijn hoofd geschud.

Of hij dan naar míjn kapper wilde, vroeg ik. Maar nee, ook dat vond hij geen goed idee. Hij riep die ene keer in herinnering dat ik hem had meegesleept en hem stiekem veel korter had laten knippen dan hij had gewild.

Bovendien, zei hij, had hij geen idee hoe zijn haar moest worden geknipt. Want hij was 'geen hipster' maar wel 'een beetje old-school' en dat moest zo'n kapper natuurlijk wél begrijpen, want het allerergste wat er kon gebeuren was dat hij op school zou worden uitgelachen.

Ik knikte, en stuurde een berichtje naar een schoolpleinmoeder met een wat oudere zoon. Ze stuurde me de naam van een kapperszaak in de buurt waarvan ik nog nooit had gehoord. Sterker: toen we er recht voor stonden, herkende ik het nog steeds niet als kapperszaak.

Binnengekomen stond, tussen de retrokastjes, dito tafeltjes, standbeelden en vazen, een enorme betonnen tafel zonder spiegels, met daaraan zes stoelen. Toen ik beter keek, zag ik dat de mensen aan die tafel inderdaad werden geknipt.

Ik had gedacht dat ik zoon zou afleveren en de zaak zou verlaten, maar dat leek hem geen goed idee, geïmponeerd als hij was door deze volstrekt nieuwe wereld, waar mannen met getatoeëerde armen en volle baarden, en vrouwen met smokey eyes en duizelingwekkende decolletés met vaste hand hun scharen en scheerapparaten in het haar van hun klanten zetten.

Even later schoof Anja bij ons aan, een Duitse uit het voormalige Oost-Berlijn die sinds een jaar of vijf in de hoofdstad woonde. Ze keek zoon aan, lachte haar witte tanden bloot, liet hem op haar smartphone een reeks mannenkapsels zien, zei met haar Duitse accent wat haar wel en geen goed idee leek, en zette de schaar in zoons gouden krullen.

Na een half uur nam ze hem mee naar een muur waar tóch een spiegeltje bleek te hangen. Ik zag hoe ze hem een lik wax uit een potje liet pakken, leerde hoe hij het spul tussen zijn handen warm moest maken en hoe hij het over zijn haar moest verdelen.

Ik zag zoons gezicht openbarsten in een lach die ik lang niet had gezien. Het jongetje met wie ik was binnengekomen, lag in doodse plukken op de grond. Anja aus Ost had van mijn zoon een man gemaakt.

undefined