Juf Naomi geeft groep 3 op zijn kop. Maar is dat wel terecht?
Juf? Ik moet plassen!” Jelle staat bij mijn bureau, wippend van het ene been op de ander. “Ga maar, jongen”, zeg ik. “Ja maar ik kan de wc-eend nergens vinden!” Omdat ik geen fan ben van ongelukjes in de klas, stuur ik Jelle linea recta naar de toiletten en vraag enigszins geïrriteerd wie de wc-eend heeft gezien.
Groep 3 haalt de schouders op. Jamie is net nog geweest, maar heeft het gele beestje keurig op de plek teruggezet. Ik zucht overdreven diep. Er is ook altijd iets kwijt zijn hier in deze klas. En ietwat bozer dan bedoeld start ik een preek over het zorgdragen van andermans spullen, opruimen, geen rotzooi maken, ga zo maar door. Ik ontplof zowat door de onverschilligheid en lakse houding van mijn derdegroepers. Het is duidelijk dat ik mijn dag niet heb, maar ja, ik ben ook maar een mens. Mijn ellenlange betoog sluit ik af met een bevel alle lades uit te mesten en naar de wc-eend te zoeken. Groep 3 moest zich diep schamen. Mopperend gaan mijn leerlingen aan de slag.
Na een kleine twintig minuten zijn alle lades keurig en net, staan alle materialen en spelletjes geordend in de kasten en zijn de leesboeken gesorteerd op AVI-niveau. De klas ziet er weer uit om door een ringetje te halen, maar de wc-eend is en blijft spoorloos.
Wc-paard
De kinderen gaan verder met hun spel en ik zoek haastig naar een alternatief, want Faas moet naar het toilet en Elin ook. Dan maar een plasketting, net zoals bij de kleuters. O nee, daar zijn mijn zes- en zevenjarigen echt te groot voor. Een blokje dan? Een bal? Elle schiet me te hulp, een plastic paardenkop zal voortaan dienstdoen als wc-eend. Een wc-paard dus. Er stijgt gehinnik op uit de klas, want groep 3 vindt het erg grappig.
Drie weken lang krijgt het wc-paard een prominente plek op de tafels van de kinderen wanneer er hoge nood is. Riley heeft het edele dier in een bakje (lees: stal) gelegd zodat het echt niet meer kwijt kan raken. Onze oude vertrouwde wc-eend verdwijnt geruisloos naar de achtergrond.
Wanneer ik op een avond thuis mijn juffetas grondig uitruim, vis ik er een verstekeling uit. Een geel beestje met een rode snavel. De wc-eend. Nu schaam ik me diep.
Op school trek ik het boetekleed aan. Ik maak duizendmaal excuses en beloof dat ik niet meer zo zal mopperen als er iets kwijt is. Deze juf heeft haar lesje geleerd. “Vals beschuldigen is als valse bingo”, vindt Dave. Ik probeer me er nog uit te kletsen, maar de kinderen zijn onverbiddelijk. Ze hebben geen medelijden met hun juf en dus moet ik een liedje zingen. Het wordt ‘Alle eendjes zwemmen in het water’.
Lees ook:
Meer columns van Naomi Smits
Naomi Smits geeft les op basisschool De Krullevaar in De Meern. Voor de onderwijspagina’s van Trouw schrijft ze om de week over het wel en wee van haar groep 3. Lees hier meer van haar columns.
