Jetse Bol, de troetel-Mexicaan is zijn puppyvet kwijt

Als u al iets over hem gelezen hebt, dan herinnert u zich dat vermoedelijk pas als ik zeg dat er een foto bij stond van een jongen in een felroze pakje. Bij u is hij misschien niet zo bekend. Nog niet. Maar in Mexico is Jetse Bol wereldberoemd.

Dit is het verhaal van een renner die stilletjes van het wielertoneel dreigde te verdwijnen. Een jongen bij wie alles in zijn kleine teen nooit echt tot bloei kwam. Een West-Fries die je bijna niet terugkent, zo weinig is er over van het puppyvet dat jarenlang zijn kaken bedekte. Een man die zichzelf herontdekt bij een Colombiaanse ploeg, met de naam van een zuurstokroze drankje: Manzana Postobón. Denk maar niet dat het naar appel smaakt, zoals de naam belooft. Nee, bubbelgum. Dat is het. En mierzoet. Dat ook.

De tekst loopt door onder de afbeelding

Hoe Jetse Bol tussen de Colombianen verzeild raakte, was vorige week nog uitgebreid op de Mexicaanse tv. In een show waarnaar iedereen tijdens het avondeten kijkt. Veertig miljoen Mexicanen bewonderden de knokige West-Fries die ook een beetje namens hen de Vuelta rijdt. Want sinds hij een Mexicaanse trouwde én de pittigste Spaanse pepers zonder huilen weghapt, is hij - toegegeven: bij gebrek aan Mexicaans wielertalent - ingelijfd.

Neerwaartse spiraal

Eigenlijk was Manzana Postobón zo'n beetje de enige plek waar Jetse nog terecht kon. Een laatste kans. Een strohalm. Op het nippertje niet uitgerangeerd, net niet einde carrière voor de jongen die zo veelbelovend bij de opleidingsploeg van Rabobank begon. Grote koersen won. Het helemaal maken ging.

Maar toen hij eenmaal prof werd, vijf jaar geleden, had hij pech op pech. Valpartijen. Slepende blessures. Weinig koersen. Geen ritme. Wel trainen, maar daarvan niet zo sterk worden als nodig. Een niveau omlaag, maar ook daar doorbrak hij de neerwaartse spiraal maar niet. En hoe gaat dat dan? Als je niet lekker koerst, worden de verlokkingen des levens misschien wel iets te groot. Levend in het Spaanse Girona is dat nog wat verleidelijker dan in Avenhorn. Lekker eten. Een biertje op zijn tijd. Niet altijd even vroeg naar bed.

Niet dat Jetse er niet voor leefde. Fietsen is hij altijd fantastisch blijven vinden. Maar hij leefde er niet écht voor. Niet zoals nodig was om zijn beste niveau te halen. Tot dit seizoen. Tot Manzana Postobón. Zijn laatste kans. Jetse spiegelde zich aan renners om zich heen, liet zich inspireren. Vooral door Robert Gesink, trainingsmaat en stadsgenoot. Hét voorbeeld van vallen en weer opstaan. Niet bij de pakken neerzitten. Doorgaan. No te rajes werd Jetses motto. Geef nooit op.

En hij viel af. Zeven kilo is hij kwijt. In de Vuelta a Burgos fietste hij twee weken terug met wereldtoppers mee omhoog. Dat hij het vermogen had, dat wist hij altijd al. En nu heeft hij ook het lijf: aan de start van de Vuelta stond afgelopen weekend Jetse 2.0. Met ambitie. Een etappe winnen, daar droomt hij van. En een contract bij een grotere ploeg. Terug naar het niveau waar hij thuishoort.

No te rajes. Vamos Jetse Bol!