Je hebt het hier wel over kinderen
Schrijver Celal Altuntas vindt het zowel van de overheid als van de moeder van Howick en Lily kwalijk dat ze kinderen van deze strijd de dupe laten worden. Terwijl hun belang altijd voorop dient te staan.
Er zijn situaties waarin je het nooit goed kunt doen. De enige keuze die je dan hebt is tussen slecht en nog slechter. Bij zijn uitzetting van de Armeense vrouw Armina Ham- bartsjumian stond staatssecretaris Dijkhof voor zo'n dilemma. Hij koos voor 'nog slechter' en dat was, met alle begrip voor de moeilijke afweging die hij moest maken, toch een ernstige fout. Het belang van de kinderen van de vrouw had voorop moeten staan. En omdat er duizenden andere kinderen in een vergelijkbare positie verkeren, lijkt een generaal pardon, ondanks alle bezwaren, toch de minst slechte oplossing.
Eigen schuld
Armina Hambartsjumian werd vorige week dinsdag opgepakt door de vreemdelingenpolitie om te worden uitgezet. Op dat moment waren haar kinderen Howick (12) en Lily (11) uit logeren. Daardoor konden zij niet mee naar het detentiecentrum in Zeist. In een spoedprocedure oordeelde de rechter vrijdag dat de vrouw in haar eentje mocht worden uitgezet omdat ze bleef bij haar weigering het logeeradres van haar kinderen te vertellen. Het was volgens de rechter haar eigen schuld dat het gezin zou worden opgesplitst.
Kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer spreekt er schande van dat een vrouw zonder haar kinderen op het vliegtuig naar Armenië is gezet: "Een enigszins beschaafd land doet dat niet." Volgens Defence for Children is het de eerste keer dat een ouder wordt uitgezet terwijl de kinderen nog in Nederland zijn. De organisatie is tegen het gedwongen vertrek, omdat de kinderen al negen jaar in Nederland wonen, nog nooit in Armenië zijn geweest en de taal daar niet spreken.
Deze kwestie heeft opnieuw de mogelijkheid van een generaal pardon op de agenda gezet, niet als het ei van Columbus maar als de minst slechte oplossing. Er zijn eerder generale pardons geweest voor bepaalde categorieën illegaal in Nederland verblijvende vreemdelingen, bijvoorbeeld nog in 2007.
Tegenstanders hebben prima argumenten tegen een generaal pardon. Maar soms creëert een noodsituatie in elk geval tijdelijk toch argumenten voor zo'n pardon, die zwaarder wegen. Vooral als er kinderen in het spel zijn.
Pijnlijk
Inhoudelijk weet ik weinig over de kwestie Hambartsjumian. Maar de vraag is natuurlijk wel waarom haar zaak acht jaar moest duren. Volgens Dijkhof was al in 2009 bekend dat ze Nederland uit moest. Waarom wordt ze pas acht jaar later uitgezet en zonder de kinderen? Ik weet hoe pijnlijk het is om jaren in onzekerheid te leven. Ik moest vijf jaar wachten op een definitief besluit. Bij anderen duurde het soms vijftien jaar.
Ik vind het hoe dan ook onverantwoord van de moeder dat ze haar kinderen heeft achtergelaten, maar ik kan het me ook wel weer voorstellen, vanwege hun toekomst. Ze hebben jaren hier gewoond, op school gezeten, vriendjes gemaakt. Ze zijn eerder Nederlandse kinderen dan Armeense. De overheid neem ik kwalijk dat ze mevrouw zo lang heeft laten wachten en ook dat ze de moeder alleen het land heeft uitgezet. Ik vind het zowel van de overheid als de moeder kwalijk dat ze kinderen de dupe hebben laten worden van hun strijd.
Het drama beperkt zich niet tot dit ene Armeense gezin. Er zouden ongeveer drieduizend kinderen in dezelfde situatie verkeren. De overheid wil zich niet laten chanteren. Maar je hebt het wel over kinderen. Het is een paardenmiddel, maar een nieuw generaal pardon is misschien toch de minst slechte oplossing. De overheid zou er vervolgens echt alles aan moeten doen om de procedures te verkorten. Als dat deze keer wel lukt, zal er misschien werkelijk nooit meer zo'n generaal pardon nodig zijn.
