Je dochter geld lenen voor een scooter: is dat pedagogisch onverantwoord?

Het vijftienjarige meisje zit 12 kilometer verderop op school. Dat is ver, altijd wind tegen, vaak te koud of hartstikke warm.

Ze verlangt naar haar zestiende verjaardag. En dan vooral naar een scooter. De puber beseft dat ze die grotendeels zelf zal moeten betalen. Een tweedehandsje, verzekering, helm, les en theorie: ze heeft op de site van budget-instituut Nibud gezien zo'n 2500 euro nodig te hebben.

Ze is een half jaar geleden begonnen met een krantenwijkje en een baantje in de supermarkt. Maar de rekensom is weinig bemoedigend: tegen de tijd dat ze de scooter heeft verdiend, is ze van die school af. Veel werken kan ze namelijk niet, school mag er niet onder lijden.

De gescheiden ouders hebben voor haar gespaard, studiegeld voor later. Vader wil zijn dochter het geld vanuit dat potje lenen. Dat kan dan, als de havo is afgerond, weer zijn terugverdiend, zo heeft hij berekend. Dertig maanden lang, 85 euro aflossen.

In het andere huis vindt moeder dat een slecht idee. Pedagogisch onverantwoord: je flink in de schulden steken, voor zo'n rotding, met veel onvoorziene kosten. En gevaarlijk ook nog eens. Eerst werken, dan uitgeven, is haar devies.

Er is een patstelling, dochter voelt zich de grote verliezer, maar ook de vader voelt zich er rot onder. Hij houdt zelf ook niet van schulden, leeft best calvinistisch zuinigjes, maar zag hier wel een mooi polderoplossinkje. Is die echt pedagogisch onverantwoord?

Als het aan ons ligt leren kinderen voor hun achttiende wat lenen is en hoe het werkt. In die zin zou het een mooie oplossing kunnen zijn, stelt Nibud. Maar voor een zestienjarige is een schuld van 2500 euro veel geld, en maandelijks 85 euro aflossen is dat ook.

Vooral de periode van tweeënhalf jaar is voor een puber lang en lastig te overzien. "Het kan immers betekenen dat ze niet met vriendinnen op vakantie kan, omdat ze het geld er niet voor heeft. Het is ook voor ouders lastig dan niet te zwichten."

Maar met wekelijks zeven, acht uur werken vallen aflossing en benzinegeld bij elkaar te harken, volgens Nibud. Als de aankoop doorgaat, adviseert het budgetinstituut dat vader en dochter de gemaakte afspraken in ieder geval duidelijk op papier zetten, en beiden in tweevoud te ondertekenen. "Maak er iets officieels van."

Spreek ook af wat er gebeurt als de scooter wordt gestolen. Of als de scooter eerder stuk is dan de lening is afbetaald. Of als ze minder kan werken, vlak voor het eindexamen. "Benoem al deze scenario's in het contract. Want afspraak is afspraak."

Tot slot adviseert Nibud de vader niet het hele bedrag te lenen. Laat haar zelf de rijlessen, theorie en praktijkexamen betalen. Dat scheelt toch al gauw 400 euro en daarmee toont de dochter haar motivatie. "Zo zal ze de scooter meer als van haar zelf beschouwen, dan als een cadeau."

Dit is inderdaad niet een-twee-drie op te lossen, stelt Louis Tavecchio, emeritus hoogleraar pedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam. Hij spreekt van een 'gelaagd probleem' en heeft voor alle partijen begrip. De dochter is op weg naar autonomie . De moeder durft nog niet zo los te laten en wijst vooral op de gevaren in het verkeer, waar ze haar kind nog niet aan wil blootstellen. En de vader worstelt met twee botsende opvoedingsstijlen, die van zijn ex en van hem. "Veruit het beste zou zijn als de ex-partners toch op één lijn komen."

Ook volgens Tavecchio is een lening op zich niet pedagogisch onverantwoord. Het kan juist ook een prima opvoedingsles zijn. "Zo leert de dochter de waarde van geld en dat niet alles gratis is en harde afspraken maken over het terugbetalen. Het is goed daar over te onderhandelen. Maar niet met het mes op de keel natuurlijk. Misschien moet die vader die termijn van tweeënhalf jaar ook niet zo strikt willen vastleggen."

Reageren? Zelf een vraag insturen? Mail naar opvoedvraag@trouw.nl

undefined