Islamitische ambassadeur Gay Pride: Val je homo's lastig, piep dan niet over discriminatie om je hoofddoek

Ze is op sokken - gewoontegetrouw gaan in de moskee de schoenen uit. De sweater van Souad Boumedien (42) toont een opdruk van de hand van Fatima, een amulet waaraan het Berbers-Marokkaanse volksgeloof beschermende krachten toedicht. Middenin de moskee neemt ze het woord. Ze stelt zich voor: "Ik ben ambassadeur van de Gay Pride."

Het is druk in de Al Kabirmoskee in Amsterdam. Voornamelijk mannen zijn hier op een zondagmiddag bijeen voor een conferentie tegen discriminatie. In de stilte die valt, draait een aantal mannen de hoofden om.

"Ik ben hier gekomen om jullie te bedanken", zegt Boumedien. "Een paar weken geleden ben ik benoemd. Nadat ik op tv ben geweest, heb ik heel veel steun gekregen uit de gemeenschap. En zoveel hartverwarmende reacties. Ik ben dankbaar voor de warme band met de moskee, ik heb me hier altijd welkom gevoeld." Boumedien, in het dagelijks leven brigadier bij de politie, is een van de initiatiefnemers van de Marokkaanse boot die in 2016 met de Gay Pride meevoer. Dit jaar is ze een van de zes ambassadeurs voor de hele botenparade.

Gevoelens accepteren

Later, bij haar thuis in Amsterdam West, schenkt Boumedien thee. Ze komt hier niet vandaan. Ze is geboren in Groenlo, in de Achterhoek. "Ik was een laatbloeier, totdat ik naar de politieschool ging, vond ik zowel mannen als vrouwen niet interessant. Tot er daar een lerares was die me zo fascineerde en zenuwachtig maakte. Ah, dát zal het zijn, dacht ik toen."

Het was een verwarrende tijd. "Ik kon alleen maar denken: 'Dit hoort niet.' Dat was niet alleen van huis uit zo, ook op school en in de regio. Ik was eerder uit de kast dan een Nederlands meisje uit een dorp verderop."

"Ik heb het een klasgenootje als eerste verteld. Van mijn familie kreeg ik destijds geen steun, ik kon mijn verhaal niet bij hen kwijt. Ik zei dat ik hen iets moest vertellen. Mijn vader zei: 'Wat, ben je zwanger, ga je trouwen?' Ik zei: 'Nee, juist niet, dat is het juist.' Ah, zei mijn vader, 'Als je dat bedoelt, nee, dat kan niet'.

Hij wist dus wel waar ik het over had. Mijn moeder was in shock. Mijn vader was aan het huilen. Kind, zei hij, beloof me dat je gaat bidden dat het overgaat. Het moeilijke voor hen is: ze denken dat ze iets goedkeuren wat God niet goedkeurt. Ze voelen zich echt te nederig om die regels aan te passen als het hen zo uitkomt. Mijn ouders hebben allebei niet op school gezeten. Ze kwamen hier om hun kinderen alles te geven wat ze zelf nooit hadden. Ze waren heel bang dat ik zou ontsporen en op straat zou belanden, aan de drank of drugs zou raken, of wat dan ook.

"Het was even pittig, maar inmiddels hebben ze, hebben we, hier een weg in gevonden. Dat is dag voor dag gegaan. Ze hebben een hoop losgelaten. Ze merken dat ik gelukkig ben. Zijn trots op me. Mijn vriendin komt ook bij hen thuis, al mijn neefjes en nichtjes kennen haar. Door hun liefde en steun kan ik dit werk als ambassadeur doen. Ik neem hen ook niets kwalijk. Het heeft mezelf jaren gekost om mijn gevoelens te accepteren, laat staan dat zij dat meteen zouden kunnen."

Zat het geloof u dwars?

"Ik heb heel lang geworsteld met mijn geloof, dus het was niet zo dat me dat tegenhield. Ik wist er niet zoveel van, we kregen in het dorp ook pas laat een moskee. Wat ik ervan wist, kwam neer op: 'Zolang je dit maar gelooft, komt het goed met je'. Dan dacht ik: maar al die andere mensen dan, dat is toch niet eerlijk? Een hoop geloofskwesties worden zo politiek gemaakt, en de mannen worden er ook altijd beter van dan de vrouwen. Nee, ik dacht: Ik moest eerst maar eens uitzoeken wie ik zelf ben. Zo geschiedde.

"Voor mijn ouders is geloof belangrijk. We hebben daar leuke gesprekken over aan tafel, hoor. Zij zouden het fijn vinden als ik zou bidden, maar dat doe ik niet. Het geeft me niet de voldoening of het geluk dat het hen geeft. Maar geloof is wel een houvast voor me, een richting. Ik ging later meer zelf op onderzoek uit en kwam erachter dat de Profeet een toffe gast is, die opkwam voor vrouwen, bijvoorbeeld door hen erfrechten te geven. De essentie is: Wees een beetje lief voor elkaar. Vooral dat laatste schijnt hier op aarde heel moeilijk te zijn."

Wat maakte dat u voor uw gevoelens durfde uit te komen?

"Op een gegeven moment bedacht ik me: Ik, die dagelijks een vuurwapen op zak heb, laat me van alles gezeggen. Ik moet in moeilijke situaties beslissen over leven en dood. Waarom heb ik dan niet de zeggenschap over mijn eigen leven?

"Ik zou iedereen die in mijn schoenen staat wel zeggen: Zorg dat je op eigen benen staat, dat je een eigen inkomen hebt. Soms gaat echt de deur op slot, en dan ben je ook meteen een basis en vangnet kwijt."

Voor Boumedien zijn haar geloof en seksuele voorkeur niet strijdig met elkaar. "Wie zegt: 'God heeft Adam en Eva geschapen, niet Adam en Adam', en van homo's verwacht dat ze als hetero's leven, vraag ik wel eens: zullen we het eens omdraaien? Die gelovige hetero's die de norm zijn, hebben lekker makkelijk praten. Stel dat er plots een decreet nakomt van boven waarin staat: jongens, het zit anders. God zegt: liefde tussen mannen en vrouwen is zondig, in plaats van liefde tussen mensen van hetzelfde geslacht. Dan ben ik benieuwd of de gelovige hetero's, als ze zelf de pineut zijn, nog steeds zo hard zeggen dat je je seksuele voorkeur met bidden heus wel kunt veranderen."

De acceptatie van homoseksualiteit wordt soms ook als graadmeter gezien voor integratie. Hoe ziet u dat?

"Als homo word je tegenwoordig bij dat debat gesleept, als stok om moslims mee te slaan. 'Ze' accepteren onze normen en waarden niet, klinkt het dan, en de subtekst is: moslims zijn tegen homo's. Oh ja? Hoeveel opstanden zijn er dan geweest tegen de wetgeving hier? En we doen wel alsof homoseksualiteit hier in Nederland overal zo geaccepteerd is, maar zolang er nog geen voetballer of lid van het Koninklijk Huis uit de kast is, vind ik dat nogal meevallen."

Verandert er iets in hoe de islamitische gemeenschap oordeelt over homoseksualiteit?

"Ja, in mijn ogen wel. Vroeger, toen ik uit de kast kwam, was er helemaal niks voor Marokkaanse of islamitische homo's. Nu is er van alles. De eerste Marokkaanse boot was nog een shock. Er is nu een hele groep hetero's die ons actief steunt. Onder meer Nida, de lokale islamitische partij van Rotterdam, is openlijk achter ons gaan staan. De meeste steun komt van vrouwen, misschien omdat zij, beter dan mannen, weten hoe het is om te moeten vechten voor hun eigen vrijheid. Laatst kreeg ik een berichtje van een Marokkaanse collega, haar dochtertje is lesbisch, en ze wilde dat met me delen. Dat soort dingen vind ik zo fijn om te horen. Ik wist als kind gewoon niks, alleen dat je mikpunt bent als je anders bent.

"Het blijft nog een moeilijk punt, maar men ziet steeds meer in dat de vrijheid om homo, bi of transgender te zijn, dezelfde vrijheid is om gelovig te zijn."

Hoe komt dat?

"Ik denk dat het scheelt dat er nu meerdere islamitische homo's uit de kast zijn gekomen. Als je echt je verhaal vertelt, kunnen mensen niet meer om je heen. Ik heb vaak gezien dat mensen van standpunt veranderen als het iemand aangaat die ze kennen. Heel mooi om te zien dat mensen hun hart nog verder kunnen openen."

Ook in Marokko was Boumediens ambassadeurschap voor de Gay Pride in het nieuws. "Er is een enorme buzz. De Nederlandse ambassadeur in Marokko deelde het bericht op de officiële Facebookpagina van de ambassade, en daaronder stroomden de reacties binnen. Heel veel positieve reacties, maar ook een paar hatelijke, beledigende en afkeurende berichten.

"Ik kan daar niet bij. Voor mij ben je dan klaar. Nee, val je homo's lastig, dan moet je bij mij dus ook niet komen piepen dat je wordt gediscrimineerd om je hoofddoek. Wat is er zo moeilijk aan dat te begrijpen? Mijn vrijheid om te zijn wie ik ben is jouw vrijheid om te zijn wie jij bent."