Is de Volkskrant oprecht sociaal betrokken, aandachts- of geestesziek?

Hoi TINKEBELL, helaas is er door onoplettendheid een verkeerd bericht op Twitter terecht gekomen, waarin het woord 'geestesziek' ipv aandachtsziek wordt gebruikt. Excuses daarvoor! De tweet is verwijderd en zal opnieuw gepost worden (dit keer met het juiste woord)." Afzender: de Volkskrant.

Het bericht dat ik dit weekend ontving verwijst naar een tweet waarin de Volkskrant schrijft: 'Is kunstenares TINKEBELL oprecht betrokken of geestesziek?' met een link naar een vier pagina's groot artikel over mij in hun krant. En inderdaad, na het 'excuusbericht' verscheen een nieuwe tweet: 'Is kunstenares TINKEBELL oprecht sociaal betrokken of aandachtsziek?' met nogmaals een link naar het artikel met dezelfde titel.

De aanleiding voor zoveel pagina's in de zaterdagbijlage van de Volkskrant was de zaak-Amiri: de Afghaanse man, Feda Amiri, die na 18 jaar in Nederland werd uitgezet naar Kabul en daarna spoorloos verdween. Zijn dochter reisde achter hem aan om hem te zoeken en ik reisde op mijn beurt achter haar aan om haar te helpen.

Hij werd gevonden in een ziekenhuis waar hij was beland na mishandeling tijdens de deportatie door de Nederlandse marechaussee (van het laatste is nog geen bewijs, maar ik steek mijn hand ervoor in het vuur dat het waar is).

Zoals u wellicht niet is ontgaan, ontstond er destijds enige ophef over mijn intenties om de familie te helpen. Dit in de eerste plaats door een verslaggever van omroep Brabant, die een anderhalf uur durend telefoongesprek met mij en twee anderen opnam, om daar vervolgens een paar zinnen uit te knippen, die aan elkaar te monteren en dat uit te zenden als uitspraken die ik gedaan zou hebben. (Ik zou geloven dat de Amiri's alles als een toneelstuk geënsceneerd hadden). De Volkskrant bood in die week aan vijf journalisten en columnisten in meer dan vijf artikelen de ruimte om zeer vervelende insinuaties en conclusies over mijn intenties op te schrijven, zónder wederhoor.

Vervelend. En dat is een understatement. Voor mij. Maar ook voor de Amiri's en voor Joël Voordewind, Tweede Kamerlid van de ChristenUnie, die net die week vragen over de zaak stelde aan toenmalig staatssecretaris Teeven.

Teeven hoefde alleen nog maar te reageren in termen van 'Hier kan ik geen chocola van maken' en daarmee was de kous af. Ik kan niet in woorden vatten hóe schadelijk dat was voor de situatie rondom Feda Amiri en vele andere Afghanen.

Nu, vier maanden later, vond de Volkskrant met terugwerkende kracht dat er misschien toch ruimte gemaakt had moeten worden voor een weerwoord. En dat kreeg ik. Ik geloof zelfs dat de journaliste oprecht haar best heeft gedaan om mijn respons op alle gedane insinuaties die ze me voorlegde zo goed mogelijk op te schrijven. Het enige verwijt wat ze me uiteindelijk maakte is dat ik soms 'te eerlijk' ben.

Dat de Volkskrant graag veel aandacht wilde voor het stuk, was gauw duidelijk toen me werd gevraagd naakt (!!) te poseren bij het stuk. Ik mocht zelf kiezen of ik mijn handen of een bos bloemen voor mijn borsten zou houden.

Ikzelf heb wel ideeën over wat er misgaat bij een krant waar men kennelijk denkt dat er niets bestaat tussen oprechte sociale betrokkenheid en aandachtsziekte.

Geestesziekte.

undefined