Iraanse mannen zijn geobsedeerd

Metri tjande, oftewel: hoeveel per meter? Nee, we bevinden ons niet op een stoffenmarkt. Want of je nu bij iemand thuis bent, op een bruiloft of gewoon op straat, de vraag is overal in Iran te horen, komt doorgaans uit een mannelijke keel en heeft betrekking op grond. Iraanse mannen zijn hierdoor namelijk geobsedeerd. In een land dat door de decennia heen voortdurend een enorme inflatie heeft gekend, is het natuurlijk ook niet verwonderlijk dat mensen willen investeren in iets duurzaams: grond dus.

Nu is daar gelukkig ook genoeg van in Iran. En de prijs wordt met name bepaald door de wijk waarin deze gelegen is. Of er op die grond toevallig ook nog een leuk huis staat, doet vaak niet ter zake. Dat wordt meestal toch platgeslagen om plaats te maken voor een grote, winstgevende woontoren.

Voor wie een stuk grond in de stad onbetaalbaar is, is er altijd nog het veel goedkopere platteland. Velen beproeven hun geluk daar. Om het gekochte lapje aarde wordt dan ter terratoriumafbakening een foeilelijk muurtje gemetseld. En daar blijft het dan vaak wel bij. Eerst maar weer eens geld bij elkaar sparen, denkt men dan. Na lange tijd wordt er eens een skeletje gebouwd dat zo tien jaar onaangeraakt kan blijven staan.

De Iraanse fascinatie voor grond mag dan verklaarbaar zijn, gezond is die allerminst. Dat bewijst onze kennis Sina wel. Regelmatig strijkt deze vroeg gepensioneerde zestigjarige zuchtend en duidelijk geïrriteerd op onze sofa neer om een relaas af te steken over de stand van zaken met betrekking tot zijn grond net buiten Teheran. Zijn grond? De autoriteiten denken daar heel anders over. Volgens hen is maar een klein lapje van het geheel van hem. Sina weet zeker dat het hele perceel hem toebehoort en het zou veel geld waard zijn. Al zo'n vijftien jaar voert hij hier bijna dagelijks strijd over met de autoriteiten.

Ik heb weleens voorzichtig geopperd dat het misschien, met name voor zijn gezondheid, een goed idee zou zijn om het hele ding te laten rusten. Hoeveel stress kan een mens verdragen? Maar Sina wil er niets van weten. Zijn gezin zit inmiddels vanwege studie van dochterlief in het buitenland maar Sina blijft in de islamitische republiek. Lekker bezig met zijn grondproblematiek in de duizelingwekkende mallemolen van de Iraanse bureaucratie.

Grondbezit brengt dus dikwijls zeer veel problemen met zich mee. En op zijn minst gedoe. Wie eenmaal grond heeft, kan deze immers maar beter streng bewaken. In de praktijk betekent dit dat er regelmatig familiepicknicks worden georganiseerd op het zuurverdiende stukje aarde. Je moet immers goed aan alle omwonenden laten zien dat dit van jou is. Anders loop je de kans dat iemand anders er opeens iets op bouwt.

Dat hoeft trouwens niet altijd kwaadwil te zijn. Er zijn veel gevallen bekend van uitgekookte types die één bepaald stuk grond aan tien mensen hadden verkocht. Iedereen dacht oprecht dat hij de enige eigenaar was.

Wie zijn kans op ellende wil vergroten, moet niet in zijn eentje grond aanschaffen, maar samen met iemand anders. Een familielid of goede vriend bijvoorbeeld. Problemen verzekerd! Want wat doe je als je voor de islamitische revolutie van 1979 grond had gekocht met iemand die Iran is ontvlucht en het land niet meer binnen mag komen? In je eentje kun je de grond absoluut niet verkopen. Of wat te denken van de situatie waarin je dringend geld nodig hebt om je chemotherapie te kunnen betalen, maar je 'goede' vriend met wie je in betere tijden samen grond hebt gekocht, weigert mee te werken om deze te verkopen? Het zijn voorbeelden van schrijnende situaties die ik om me heen zie.

Iedereen moet vooral kopen wat hij wil. Maar wie zichzelf zorgen wil besparen, kan in Iran maar beter geen grond aanschaffen.

undefined