Internationale opinie

Waarom toch gaf de Franse stervoetballer Zinedine Zidane zijn Italiaanse tegenspeler Marco Materazzi zo’n harde kopstoot tegen de borstkas? De pers wist onmiddellijk: Zidane was diep beledigd door Materazzi, die zijn moeder een hoer of hem een terrorist zou hebben genoemd. Gisteravond gaf Zidane een interview op de Franse televisie. Maar wat de aanleiding ook was, de oorzaak zit dieper, zo betoogt theoloog Jochen Wagner in de Duitse krant Die Welt over de voetballer die zich ontvocht aan het harde leven in het Franse Marseille. ,,Was het de angst voor het einde van zijn carrière? De angst voor geluk? Dat hij het toch niet verdiend had om zo uitverkoren te zijn?’’ Misschien dacht hij: ’Er moet een einde aan mij komen’, suggereert Wagner. ,,Zo creëerde Zizou nog voor zijn reguliere afscheid alvast een einde voor zichzelf.’’ De Britse krant The Guardian onderzoekt waarom de ’moeder aller beledigingen’ toch altijd gaat over iemands moeder. ,,Het onderliggende idee is dat je iemand aanvalt op zijn oorsprong’’, zegt de Britse hoogleraar Deborah Cameron. ,,En iedereen komt uit zijn moeder.’’

Een stap vooruit in de strijd tegen terreur, bestempelt de Financial Times de beslissing van de Amerikaanse president Bush dat terreurverdachten in Amerikaanse gevangenschap toch onder de conventie van Geneve vallen. ,,Het is nu wel duidelijk dat de regering Bush zich heeft vergaloppeerd door zich na de aanslagen in 2001 bevoegdheden toe te eigenen die volgens de Grondwet aan de rechterlijke en wetgevende macht toebehoren.’’

Eigenlijk heeft de muzikale carrière van de vorige week overleden Britse popmuzikant Syd Barrett maar kort geduurd: van 1965 tot 1972. Daarna weigerde de mede-oprichter van Pink Floyd nog een stap op het podium of in een studio te zetten. Overmatig drugsgebruik had hem psychisch ontwricht en de laatste 32 jaar van zijn leven leefde Barrett, die 60 werd, als een kluizenaar in Cambridge. Maar wie hem door zijn drugsgebruik en zenuwziektes vooral als slachtoffer van de rock ’n roll herinnert, zit er grondig naast, schrijft Nick Kent in The Guardian. Barretts bijdrage aan de rockmuziek is baanbrekend geweest. Pink Floyd vond een nieuwe manier om je als band te uiten, wat resulteerde in ,,excentrieke liedjes die overgingen in lange, spaced-out improvisaties, die de deur openzetten voor de latere psychedelische muziekgolf. Barrets gitaarspel was buitengewoon, hij verkoos spookachtige kippenvel-bezorgende geluiden boven virtuoze gitaarsolo’s.’’ Maar het meest begenadigd was hij als liedjesschrijver. ,,David Bowie was een van de vele bewonderaars voor wie zijn grensverleggende songteksten, waarin lichte en donkere onderwerpen in elkaar overliepen, bevrijdend waren.’’ Hij was de inspiratiebron voor de indiërock in de jaren tachtig en daarna voor bands als Blur en de Libertines. ,,Geen enkele voormalige muzikale kompaan mag op zijn begrafenis komen, maar dat geeft niet. Laten we een minuut stil zijn en herdenken hoe hij ons leven heeft verrijkt. En bidden dat hij eindelijk rust heeft gevonden.’’