Inburgeren op niveau

Weet u wat je in Nederland moet betalen voor een willekeurige inburgeringscursus van vijftien maanden? Vierduizend zevenhonderdvijfenzeventig euro. Daarvoor krijg je zes uur per week les, plus een lesboek. Poeh, verzuchten mijn inburgeringsplichtige partner en ik. 'De meeste inburgeraars kunnen geld lenen', zegt de Dienst Uitvoering Onderwijs op de site inburgeren.nl. Maar niet als je partner te veel verdient, zo leert ons de rekenhulp.

Als je asielgerechtigd bent, kun je het cursusgeld wél lenen, ongeacht je inkomen, en wordt je lening kwijtgescholden als je slaagt voor je inburgeringsexamen. Maar als je dat niet bent, zoals mijn partner, dan moet je het volledige bedrag zelf ophoesten. En dus moeten wij diep in de buidel tasten, terwijl de rest van de inburgeringsklas, die afgezien van mijn partner volledig bestaat uit vluchtelingen, de cursus de facto gratis krijgt.

Bijna gratis, dat is het ook voor niet-inburgeringsplichtigen, zoals Europese migranten. Die mogen namelijk naar een roc, waar ervaren NT2-docenten al jarenlang lesgeven aan nieuwkomers. Ter illustratie: een cursus Nederlands voor beginners kost bij het Haagse roc Mondriaan 30 euro per kalenderjaar. Ook daar gaat het om 6 uur per week les. Maar die cursus is verboden terrein voor inburgeringsplichtigen, ook al is volgens sommige ingewijden het NT2-onderwijs binnen roc's van een kwalitatief veel hoger niveau dan dat van een deel van de commerciële inburgeringsboeren die zich enthousiast op deze groeimarkt hebben gestort.

Juist over dat niveau van inburgeringscursussen is veel te doen de laatste tijd. Nogal wat deelnemers klagen over slechte docenten en gebrekkig materiaal, terwijl gemeenten klagen dat 'Den Haag' hen buitenspel heeft gezet. Inburgeraars zijn sinds 2013 immers zelf verantwoordelijk voor hun eigen inburgeringstraject. En daar wringt vaak de schoen. Want hoe vind je als nieuwkomer een goede cursus?

Volgens inburgeren.nl moet je daarvoor doorklikken naar een andere site: blikopwerk.nl. Naar eigen zeggen 'dé website voor het vinden van een passende en kwalitatieve dienstverlening. Een eerlijke kans op werk voor iedereen.' Na enig zoeken tussen een wirwar van voor de meeste inburgeraars onbegrijpelijke termen als 'Work Ability Index', 'Eigen Werk Wijzer' en 'Loonwaardebepaling' (allemaal in het Nederlands; hoezo eerlijke kans voor iedereen?), vindt de geduldige inburgeraar een alfabetische lijst aanbieders met daarbij een rapportcijfer voor de klanttevredenheid. Het bijbehorende rapport (u raadt het al: in het Nederlands) is desgewenst te downloaden, maar biedt een niet-geoefende lezer weinig houvast bij het maken van een keuze.

Dan maar googelen op 'inburgeringscursus'. Tientallen sites komen tevoorschijn. Sommige aanbieders bieden diplomagarantie, andere gratis laptops, kleine klassen of extra individuele aandacht. Kosten: duizenden euro's per jaar.

Na een aantal sites te hebben vergeleken, hakken mijn partner en ik de knoop door. We maken een afspraak voor een kennismakingsgesprek en intake-toets. Hij heeft een academische opleiding, en heeft bovendien al Nederlandse lessen gevolgd, dus scoort bovengemiddeld. Wordt daar wel rekening mee gehouden? 'Uiteraard mevrouw, we doen er alles aan om uw partner te plaatsen in een groep van zijn niveau. Als u hier even wilt tekenen?'

Gisteren was de eerste les. 'Hoe ging het?', vraag ik 's avonds aan tafel. 'Mwah', mompelt hij. 'Beetje makkelijk.' Ze waren begonnen met het abc.

undefined