In Israël negeerde ik voor één keer het conflict. En ik genoot.

Wat maken we af en toe toch grappige dingen mee! Nadat de taxichauffeur ons een paar dagen geleden op Schiphol had afgezet bij de vertrekbalie voor onze vlucht naar Israël, informeerde hij of we sneller door de douane zouden komen met onze Joodse paspoorten. Jij kon het niet laten om hem te sarren: "Ja natuurlijk, ons paspoort met zo'n grote 'J' erin". Ik zal het verbouwereerde gezicht van die man niet snel vergeten. Hij geloofde écht dat alle Joden 'Joodse paspoorten' hebben.

Het was eigenlijk niet de bedoeling om voor de tweede keer binnen een jaar naar Israël te gaan, maar ik denk dat het toch verstandig is dat we hier nu zijn. Mijn tante had het ons nooit vergeven als we niet naar de bruiloft van mijn nichtje waren gekomen.

De bruiloften van mijn andere neefjes en nichtjes hadden we al verstek laten gaan, omdat mama zo haar bedenkingen had. Ze kon – en kan – het niet verkroppen dat mijn nichtjes en neefjes in een Joodse nederzetting op de Westoever zijn opgegroeid. Ik heb daar zelf ook ideologische bezwaren tegen, maar mijn oom en tante zijn al ver in de tachtig en ik grijp iedere gelegenheid aan om hen te kunnen zien.

Ik vind het jammer dan mama in Nederland is gebleven, maar het was wel een bijzondere avond, hè? Wist jij dat het bij Israëlische bruiloften heel normaal is om ruim vierhonderd gasten uit te nodigen? Ik vond vooral het officiële gedeelte bijzonder. De rabbijn trouwde het jonge koppel onder een huwelijksbaldakijn, terwijl de zon onderging in de Middellandse Zee. De bruid liep zeven rondjes om haar nieuwe echtgenoot, en afwisselend werden traditionele chassidische liederen gezongen als 'Anachnu Bnei ma'aminim' (We are children of believers) en populaire songs als 'Rehab' van Amy Winehouse.

Oneens

Tijdens het feest dat volgde, aten de ruim vierhonderd gasten zó gretig van het lopend buffet dat het haast leek alsof ze net uit de hongerwinter kwamen. Er werden liters alcohol achterovergeslagen en iedereen danste op de meest kitscherige Jemenitische muziek die ik ooit heb gehoord. Ik deelde een joint met mijn schaars geklede 'kolonistennicht' die onder de tatoeages zit (het is namelijk een vooroordeel dat alle kolonisten streng orthodox zijn) en besloot voor één keer het hele conflict te negeren. Eerlijk gezegd genoot ik enorm.

Je familie kies je niet zelf uit en ideologisch gezien kun je het volkomen met elkaar oneens zijn. Mijn nichtjes en neefjes vinden mij een linkse idioot. Ik begrijp weer niet waarom zij geen afstand nemen van de Israëlische bezetting op de Westoever. Toch viel mijn nicht me bijna huilend in de armen, omdat ze zo blij was dat ik speciaal voor haar grote dag naar Israël was gekomen. Sommige van mijn vrienden veroordelen het dat ik geen principieel statement heb gemaakt door de hele bruiloft te negeren. Ik ben wat dat betreft praktischer: hoewel ik qua politieke opvattingen niet verder van deze mensen af zou kunnen staan, hou ik wel van hen. Familie blijft immers familie.

Liefs, Natascha