In de sms'jes van Lincoln stonden limericks

De Engelse acteur Daniel Day-Lewis (55) is sinds deze week de enige acteur met drie Oscars op zak. Daarmee is hij tweevoudige laureaten als Jack Nicholson, Dustin Hoffman en Tom Hanks voorbijgestreefd. Het gaat uiteraard om hoofdrollen, niet om bijrollen. Wat Day-Lewis dus heel goed kan, is in andermans huid kruipen. Is het toeval dat hij daar een methode van inleving voor hanteert, die hij obsessief nastreeft?

Het gaat om het zogeheten method acting, een methode waarbij de acteur zich zo volkomen mogelijk probeert in te leven in de figuur die hij gestalte geeft. Het streven is levensechtheid, en om dat te bereiken wordt een beroep gedaan op de eigen emoties en ervaringen.

In de jaren veertig kwam de methode vanuit het Russische theater overgewaaid naar de Amerikaanse film. Door 'method actors' Marlon Brando, James Dean, Paul Newman, Al Pacino en Robert De Niro werd inleving heel populair. Onder de dames werd Meryl Streep een bekend voorstander, maar er is geen acteur die zich zo intens inleeft als Day-Lewis.

De Engelse acteur die in Londen werd geboren als zoon van een dichter en een actrice, en trouwde met de dochter van de Amerikaanse schrijver Arthur Miller, woonde in een rolstoel en leerde schilderen met zijn tenen voor zijn rol in 'My Left Foot', waarvoor hij zijn eerste Oscar won. Hij leerde kano's bouwen en konijnen villen voor 'The Last of the Mohicans'. Hij sliep in een gevangeniscel en at gevangenisvoedsel als voorbereiding op het Ira-drama 'In the Name of the Father'. Tijdens de lunchpauze van Martin Scorsese's 'Gangs of New York', waarin hij Bill the Butcher speelde, stond hij slagersmessen te slijpen.

Volgens Sally Field, die zijn vrouw speelt in 'Lincoln', kreeg ze tijdens de opnamen sms'jes van hem. Dat waren ouderwetse limericks, alsof ze afkomstig waren van Abe. Toen Day-Lewis in 1985, 28 jaar oud, zijn doorbraak beleefde, was dat voor twee rollen die diametraal tegenover elkaar stonden, en waarvan niemand begreep dat ze door één acteur waren gespeeld: de upper class snob in het kostuumstuk 'A Room with a View' en de lower class homo en ex-skinhead in 'My Beautiful Laundrette'.

In 1989 speelde Day-Lewis in het theater en ging hij tijdens de geestscène in Hamlet onderuit, omdat hij de geest van zijn eigen vader zou hebben gezien. Hij verliet de productie en keerde nooit meer terug naar het theater. Zijn inleving had angstwekkende vormen aangenomen.

undefined