In de geest van de heilige Coltrane

Cameron Graves
Planetary Prince
(MackAvenue)
★★★★☆

Sommige muzikanten schoppen het tot voorganger, pastoor of dominee. Een enkele musicus wordt door zijn bewonderaars dermate op handen gedragen dat hij of zij zich bijkans heilig waant. Maar een echte kerk met erediensten gewijd aan een muzikant is een zeldzaamheid.

Toch is er ten minste één: de Saint John Coltrane Church. De Amerikaanse saxofonist John Coltrane (1926-1967) is daar letterlijk een icoon. Hij staat afgebeeld met een halo rond het hoofd, in de ene hand een bijbeltekst en in de andere een tenorsaxofoon waar in de beker een vuur brandt.

Coltrane een heilige? Niets menselijks was hem vreemd. De saxofonist was lang verslaafd, kickte uiteindelijk af, maar dan wel met behulp van lsd. Veel humor had hij niet, zoals Jules Deelder terecht heeft opgemerkt en er zat ook geen stopknop op de man. Dat neemt niet weg dat Coltranes spel ook vijftig jaar na zijn dood een verpletterende indruk maakt. Coltrane bracht een bezieling in zijn muziek die daarvóór en daarna zelden is geëvenaard.

Tekst loopt door onder afbeelding.

Gitarist Sandro Fazio focust zich op zijn ‘Dear Trane’ vooral op Coltrane als componist. Moeiteloos maakt de Italiaan met zijn kwartet duidelijk dat Coltranes composities op zichzelf kunnen staan en niet afhankelijk zijn van de begeesterde uitvoering van hun bedenker.

Rocksound

Omdat Fazio zelf gitarist is en Coltrane als akkoordeninstrument meestal aan de piano vasthield, is het groepsgeluid meteen heel anders. De woeste erupties van Coltranes late werk zijn door Fazio strakker getrokken waardoor het dichter bij de hedendaagse jazz komt te liggen.

Tekst loopt door onder afbeelding.

Dat betekent niet dat de ruigheid ervan volledig verdwenen is. Fazio trapt gretig het distortionpedaal in om zo een rocksound te krijgen en saxofonist Francesco Bearzati speelt intens. Een knappe, sfeervolle plaat, al ebt de spanning er soms enigszins uit weg.

De debuutplaat van de Amerikaanse pianist Cameron Graves is geen zelfverklaard eerbetoon, maar de invloed van Coltrane is duidelijk hoorbaar. In het sextet zijn het Graves en saxofonist Kamasi Washington die het soort langgerekte solo’s spelen waar Coltrane patent op had. Graves staat in verschillende tradities, ook hiphop, jazzrock, metal en westerse klassieke muziek hebben zijn composities beïnvloed.

Met de inbreng van de broers Ronald en Stephen ‘Thundercat’ Bruner op drums en bas zijn de beats flink hedendaags. Tegelijk laten zij en de rest van de band een losheid horen die de muziek terugbrengt naar de jaren zestig, de hoogtijdagen van de losgebroken Coltrane. Graves mag net zo ernstig en oeverloos als Coltrane zijn, hij speelt even bezield en schrijft sterke stukken. En door het toeval te omarmen, stijgt zijn sextet soms tot ongekende hoogten.