Imperatief

Een mooie prestatie voor een voormalig staflid bij een uitgeverij van schoolboeken. Maar op het intermenselijke vlak wil Dietz nog niet zo gedijen. Hoewel hij al op jeugdige leeftijd met Jan Hanlo correspondeerde en zelfs verkeerde - getweeën trokken zij op de motor naar Parijs - heeft hij zich de gemoedelijke omgangsvormen, gangbaar binnen het literaire circuit, nog niet eigen gemaakt. Coryfeeën worden in de watten gelegd, maar met het gewone voetvolk heeft hij minder op. Zijn wil is wet. Al twee redacteuren heeft hij erdoor gejaagd.

Minder goed verkopende schrijvers zoeken koortsachtig elders onderdak. Zijn onvermogen blijkt andermaal uit de uitnodiging voor de Nieuwjaarsborrel die hij onlangs verstuurde: “Het betreft een verzoek aan al onze auteurs, vertalers en andere geletterde relaties om op een borrel te verschijnen die beslist geanimeerd raakt als u naar Singel 262 komt op vrijdag 26 januari, tussen 16.30 uur en ca 19.00 uur. Dat is een datum waarop we een borrel nog net een nieuwjaarskarakter kunnen geven. Maar het gaat niet zozeer om het nieuwe jaar. Nieuwe intreders bij de uitgeverij willen graag kennismaken, oudergedienden willen graag bijpraten en oude bekenden willen vernieuwen. U bent daarom van harte welkom. U schrijft het nu in uw agenda: nieuwjaarsborrel AP, Singel 262 (Spiegelzaal), aanvang: 16.30 uur. Namens alle medewerkers, Ronald Dietz.” Nee, ik schrijf niks in mijn agenda. Ik wil niet naar de borrel. Met het pistool op de borst is het slecht drinken.