Ik weet niks van kleur, zij wel

Het grootste verschil tussen man en vrouw openbaart zich bij het krijgen van een kind, een gebeurtenis die tegelijk het mooiste is wat een man en vrouw samen kunnen delen. Verwarrend en interessant: zo verschillend zijn én het samen doen.

Allereerst het eenvoudige verschil: een man kan geen baby in zich dragen, kan nooit voelen hoe het is om van binnenuit het schoppen van een ongeboren kind te voelen.

Een hard en helder feit, maar geen feit om dramatisch over te doen: het is nu eenmaal zo. Fysiek gezien is de man op afstand.

Terwijl het lichaam van de vrouw in een relatief korte periode (vrouwen zeggen natuurlijk dat negen maanden erg lang kunnen zijn, maar als je kijkt naar het groeitempo van een kindje in de buik, van niks naar 50 centimeter in negen maanden, en vervolgens na de geboorte in tien jaar van 50 centimeter naar zo'n 150 centimeter dan is de ontwikkeling in de buik van de moeder extreem explosief) ongelofelijke veranderingen doormaakt, gebeurt er met het mannenlijf helemaal niks.

Bot gezegd kan het zo zijn dat een man vader wordt zonder daar ook maar iets van te merken, zien of voelen. Vrouwen zal dat nooit overkomen, al verschijnen er soms verhalen in het nieuws over vrouwen die al maanden zwanger bleken zonder dat ze dat zelf wisten - de bevalling zullen ze zeker bewust meemaken.

Er is dus afstand tussen aankomende moeder en vader, maar dat geeft meteen ruimte om te focussen op wat de man wel kan doen: betrokkenheid tonen, dichtbij zijn, samen zijn.

Dat betekent in mijn geval: mijn hand op haar buik leggen en toch het bewegen en schoppen voelen, elke donderdagochtend een foto van haar buik maken, altijd mee naar de echo's en naar de verloskundige.

Dat laatste is vanzelfsprekend omdat ik mijn eigen tijd kan indelen, maar de meeste vrouwen bezoeken de verloskundige zonder aanstaande vader. Die werkt. Die gaan alleen mee naar de echo's.

Een echo betekent: haar hand vasthouden terwijl we samen ons kind zien, het hartje zien kloppen, een computeranimatie van een gezichtje, een handje, een duim tegen zijn wang.

Ook wil ik de verloskundigen leren kennen. Een van die vrouwen is straks lange tijd in ons huis. Anders is het straks net of er een loodgieter langskomt, die ken je ook niet. Dit is veel intiemer.

Verder betekent samen een kind krijgen in de praktijk vooral: kamer inrichten, spullen kopen, crèche regelen, een spaarrekening openen. En juist op dat vlak - ik noem het voor het gemak maar het winkel- en uiterlijke schijngebied - duiken andere diepgewortelde onvermijdelijke verschillen tussen man en vrouw op, en ook tussen volwassenen en kinderen.

Onze etage bestaat uit een woonkamer, slaapkamer, werkkamer, en mijn kinderen van dertien en negen hebben allebei een slaapkamer op zolder. Toen zij hoorden dat er uitbreiding kwam, waren ze vooral bang dat ze hun eigen plek in moesten leveren.

"Maar waar moet die baby dan slapen?", was de angstige vraag.

Ik zei dat ik hun stapelbed weer in elkaar zou zetten. Dat vonden ze vreselijk. Pas toen ik vertelde dat ik mijn werkkamer zou opgeven, waren ze opgelucht.

Dus ik sloopte de planken met boeken van de muur, haalde het werkblad weg dat de hele breedte van de kamer in beslag nam en we konden aan de slag. De babykamer moest een bepaalde kleur hebben. Een van de muren. We gingen die kleur uitkiezen. Ik heb totaal geen verstand van muurkleuren, maar mijn vriendin had een helder idee in haar hoofd.

In de Praxis stonden we voor een rekje waar zeker veertig kaartjes in zaten, allemaal met een bepaalde kleur, en die kleuren heetten niet groen of geel, we konden kiezen uit Balanced Finland, Energizing Ireland, Relaxed Australia, Passionate Argentina en Positive Thailand. Probeer door die namen de kleur nog maar eens te zien.

We kozen voor een soort groen. In de winkel waren een heleboel typen groen, we kozen een groen dat nog het meest leek op de kleur van olijven.

Samen klussen hadden we al eens gedaan, toen we samen gingen wonen. Eerder schreef ik dat de boor de grote verdeler is tussen man en vrouw, netjes schilderen is de andere verdeler. Netjes schilderen is vrouwenwerk. Ik knoei bij het overgieten, zelfs bij het roeren. Ik leg geen kranten op de vloer, ik mors op mijn kleren, ik gebruik nooit afplaktape.

Nu schikte ik me, ik werkte rustig. Ik plakte de randen van de babykamermuren netjes af en omdat ik langer ben, deed ik keurig netjes de bovenkant van de groene muur.

Toen zij de rest van de muur kleurde, zette ik het pas aangeschafte kinderbedje en de kast in elkaar die als commode zal dienen.

Ging best goed, samen die kinderkamer maken.

We moesten ook een deken hebben. Die moest van katoen zijn en passen bij het groen van de muur. Ik verwachtte dat je voor een tientje wel zo'n deken kunt kopen. Bij de Hema lag onder in het schap een dekentje voor twee tientjes. Prima toch, maar mijn vriendin vond de oranje stiksels langs de randen niet mooi.

Op internet vond ze perfecte dekens, maar heel erg duur. Allemaal boven de 50 euro. Er stonden merkjes op. Ik begrijp wel dat het oog ook wat wil maar dit verschil was erg groot, dus ik zei: "Die deken vouwen we om het matras heen dus die oranje stiksels zie je niet."

De koop werd uitgesteld.

Toen begon haar verlof. Naast niet meer werken betekent verlof: nestelen.

Mannen krijgen twee dagen vrij en erg veel mannen zijn blij dat ze direct na de bevalling weer aan de slag kunnen. Ik werk thuis en ook dat werk gaat gewoon door, al beloofde ik mee te doen met haar verlof. Af en toe koffiedrinken samen op een terras in deze nazomer. Het nestelen niet te onderschatten. Poetsen, schoonmaken, rommelen in huis.

Een vriend van me vertelde dat zijn vriendin toen ze 41 weken zwanger was op een krukje stond en de ramen lapte. "Dat gaat bij jou ook gebeuren", zei hij.

Ik geloofde hem niet, maar al in de eerste week van haar verlof klom mijn vriendin op het bankje op het balkon met een emmer sop, een spons en een trekkertje.

Ik maakte een foto van haar en stuurde die mijn vriend. "Ze doen elkaar allemaal na."

Uiteindelijk kochten we een deken in een klein winkeltje in de Venlose binnenstad. De vrouw die ons hielp, bleek ik te kennen. Dat vergemakkelijkte de koop. We keken naar het schap met dekentjes en op een gegeven moment zeiden we: "Doen." Het dekentje kostte 75 euro.

undefined