Ik kijk net zo hysterisch uit naar Sinterklaas als mijn derdegroepers

Met zijn pieten. En zijn schimmel. Ein-de-lijk. Mijn derdegroepers en ik kunnen niet wachten. De klas hebben we samen omgetoverd tot één groot sinterklaasparadijs. Met ingepakte potlodendoosjes, nep-schoorstenen en vrolijke welkomstslingers. Omdat het feest is. Want Sinterklaas komt.

Groep 3 is al weken door het dolle heen. Vanaf het moment dat de eerste zoete lekkernijen in de schappen liggen en het speelgoedboek op de deurmat ploft, zijn mijn lieve leerlingen al druk doende. En sinds het Sinterklaasjournaal elke avond op de televisie te zien is én het hele gevolg voet aan land heeft gezet, zijn ze niet meer te houden. En ik doe net zo hysterisch mee. We zingen de hele dag van 'kapoentje' en 'bonne bonne bonne'. We rekenen met pepernoten, maken woorden met chocoladeletters en schrijven onze verlanglijstjes helemaal vol.

Ook het Sinterklaasjournaal volgen we op de voet. De avonturen van Sint, de pieten en pakjesboot nummer 12 zorgen voor nog meer spanning bij mijn zes- en zevenjarigen. Hoewel de kinderen weten dat hun juf elke avond zélf aan de buis gekluisterd zit, praten ze me toch elke ochtend keurig bij. Dit keer brengt Ties mij vakkundig op de hoogte. Aan zijn vuurrode wangen te zien heeft hij een sprintje getrokken, want hij staat klokslag kwart over acht bij het lokaal. Met goed nieuws én met slecht nieuws.

Pakjes overboord

Het goede nieuws is dat hij Sinterklaas op televisie heeft gezien. Het slechte nieuws is dat alle pakjes overboord zijn geslagen. Ook Sepp en Ava zijn inmiddels binnen en uiten hun 5 december-zorgen. Ze denken echt dat hun cadeautjes ergens op de zeebodem liggen of op een onbewoond eiland zijn aangespoeld. Janneke - met jas en al de klas ingestormd - maakt er gelukkig geen probleem van. Zij heeft een onderwatercamera gevraagd. En die kan best wel tegen een beetje water. Later in de week blijkt dat de kletsnatte pakjes gevonden zijn. Groep 3 kan opgelucht ademhalen. De juf trouwens ook.

Sinterklaastijd. Een heerlijke tijd. Dat komt omdat ik niets magischer vind dan de vol-verwachting-klopt-ons-hart-gezichtjes en de oh-kom-er-eens-kijken-blijdschap van de kinderen. Maar het komt ook omdat mijn lieftallige echtgenoot al een aantal jaar op onze school de rol van hoofdpiet aanneemt. En in die hoedanigheid heeft hij mij vier jaar geleden in het bijzijn van mijn leerlingen ten huwelijk gevraagd. Je snapt het al; Sinterklaas is mijn favoriete feest.

Nog zes nachtjes slapen en dan komt ie op school. Onze goedheiligman. Mijn derdegroepers en ik kunnen niet wachten. We zingen en we springen en we zijn zó blij.

Mijn collega denkt daar anders over: 'Nog zeven nachtjes slapen en dan is ie lekker terug naar Spanje.'

Het zijn altijd de volwassenen die dit prachtige kinderfeest weten te verpesten.

Naomi Smits is juf in groep 3. Eens in de twee weken doet ze voor Trouw verslag vanuit het klaslokaal.