Ik heb nu mijn eigen schouders om me aan vast te klampen

Lieve papa,

Ooit was ik een kleuter, die veilig op jouw schouders zat en zich stevig aan je vastklampte. Nu ik bijna 31 word, ben ik me er pijnlijk van bewust dat jouw schouders me niet kunnen beschermen tegen de wereld waarin we leven. En die is soms best heftig.

Kijk alleen al naar de onvoorspelbare gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden sinds wij begonnen zijn elkaar te schrijven: de aanslagen op het Bataclan Theater in Parijs, de Brexit, de mislukte couppoging in Turkije en de spanningen die daarop volgden, Trump die tot president van de VS werd verkozen...

Toch blijf ik in alles en iedereen naar lichtpuntjes zoeken. Dat heb ik van jou geleerd, want van jongs af aan heb ik gemerkt dat jij nooit klaagt over de moeilijke dingen die onvermijdelijk bij het leven horen. Daarnaast ben jij altijd kritisch naar jezelf blijven kijken en heb ik je er nooit op kunnen betrappen dat je anderen verantwoordelijk houdt voor je eigen twijfels of pijn. In je laatste brief aan mij schreef je dat je op mijn leeftijd gehaast en hoopvol was. Inmiddels vroeg je je af waar dat eigenlijk allemaal goed voor was geweest. Nou papa, dat kan ik je vertellen: jij hebt van mij ook een gehaast (ik noem het liever ambitieus) en hoopvol mens gemaakt.

Ik kan niet voorspellen hoe de wereld eruitziet als ik later 65 ben. Natuurlijk hoop ik dat iedereen dan gelukkig met elkaar samenleeft en er geen oorlogen meer bestaan, maar ik ben niet achterlijk. Langer dan me lief is heb ik krampachtig geprobeerd mijn lichaam en leven te controleren om mij zo te wapenen tegen onvoorspelbare gebeurtenissen van buitenaf. Ik wil dat niet meer, want het zal me toch niet lukken. Het enige dat ik daadwerkelijk kan beïnvloeden is de manier waarop ik omga met alles wat nog komen gaat. En al voelt het soms nog wat wankel: ik heb nu mijn eigen schouders om me aan vast te klampen.

We hebben vroeger vaak ruzie gehad en schreeuwden regelmatig tegen elkaar. Ik verweet jou dat je te veel met je werk bezig was en daardoor geen oog had voor mij, maar inmiddels begrijp ik hoe groot je idealen waren. Een bekend joods gezegde luidt niet voor niets: ‘laat de wereld een beetje mooier achter voor je kinderen dan hoe je hem zelf kreeg’.

Ik ben allang niet meer boos op je. Sterker nog: ik ben ongelooflijk trots op de man die ik mijn vader mag noemen. Ken je het liedje ‘Papa’ van Stef Bos? Ik heb het idee dat dit nummer ook over ons gaat. Een kort stukje van de songtekst wil ik je niet onthouden: ‘de waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden/ ik zoek haar ook en tevergeefs zolang ik leef/ want papa, ik lijk steeds meer op jou/ oh, papa, ik hou steeds meer van jou.’ Het is wel een beetje sentimenteel maar ik meen het van harte.

Blijf je me af en toe schrijven, zelfs als het alleen is om te vertellen hoe het met je gaat?

Liefs,

Natascha