‘Ik heb lang gedacht dat hij de bullebak was’

Petra: “Ik was een avontuurlijk iemand, maar ook kwetsbaar en angstig, keek mensen bijvoorbeeld niet aan, dan had ik het gevoel dat iemand bij me binnenkwam. Ik verwarde intimiteit en seksualiteit met elkaar. Als iemand mij vriendschappelijk aanraakte of dicht bij mij stond, raakte ik al seksueel opgewonden.

Kwallebal

Op mijn negentiende trouwde ik als eerste uit mijn dorp niet in een witte jurk, maar in zo’n alternatief paars sixtiespak. We kozen voor een open huwelijk waarin we ook relaties met anderen konden hebben. Na vijf jaar gingen we uit elkaar. Hij was inmiddels een relatie begonnen met een collega en kort daarna woonde ik samen met een man die bij de tv werkte.

In die tijd begon ik een parttimeopleiding voor maatschappelijk werk in Amsterdam en kwam ik bij Wim in de klas. In eerste instantie vond ik hem een walgelijke kwallebal. Hij sprak met een enorme aardappel in zijn keel en liep als enige van de hele school in driedelig kostuum met vest en dikke stropdas, terwijl iedereen in die tijd een spijkerbroek aan had, een verwassen shirt en haar dat alle kanten op stond.

Erotische vlammenzee

Wat doet die vent met zijn grote Amsterdamse waffel hier, dacht ik, die is verdwaald. Zelf was ik een ontzettende doos die haar mond niet opendeed, met een braaf groepje andere dozen omging en niks van mezelf durfde te laten zien, terwijl hij in de pauzes altijd met de stukken uit de groep stond te praten en de grootste lol had, waardoor ik hem natuurlijk nog onuitstaanbaarder vond.

Tijdens een kennismakingsweekend, een paar maanden later, raakten we echt met elkaar in gesprek, geen idee meer waar het over ging, maar de week daarop zijn we de pauzes met elkaar gaan doorbrengen. Op een gegeven moment zaten we ergens in een cafeetje een glaasje te drinken en raakte zijn hand de mijne. Eén grote erotische vlammenzee. Wim en ik konden niet van elkaar afblijven, maar er waren ook vanaf het begin al lastige dingen tussen ons.

Ik was nog steeds dat slome, bangige meisje, nergens op mijn gemak. Hij was voor niets of niemand bang, heel potent, maar ook agressief, schoot heel snel uit zijn slof en manipuleerde me omdat hij verbaal beter was. Maar er was ook dat vaststaande gegeven dat we niet aan elkaar voorbij konden en niet zonder elkaar konden. Hij had toen nog twee vriendinnen en hij vroeg of ik daar problemen mee had. Ik dacht het wel, zei ik, en toen is hij ook meteen met die relaties gestopt. Ik woonde in die tijd nog samen met de tv-man die het prima vond dat ik mijn gang ging, onze relatie was al een hele tijd niet meer seksueel.

We hebben zelfs nog een tijdje met z’n drieën in hetzelfde huis gewoond tot ik zwanger raakte van onze eerste; toen is de tv-man vertrokken en zijn Wim en ik in het huis blijven wonen.

Sloof

Toen de kinderen klein waren, hebben we enorm met elkaar geworsteld en van al die spanningen en ruzies hebben onze twee dochters veel last gehad. De opvoeding moest op zijn manier gaan terwijl er dingen waren die ik per se niet wilde. Dan kwam mijn gevoel zo in opstand. Er zijn periodes geweest dat vriendinnen mij vroegen of ik er weleens over had nagedacht om bij hem weg te gaan, maar dat had ik niet. Ik had wel heel erg vaak een brok in mijn keel, dan was ik zo gefrustreerd omdat ik het niet voor elkaar kreeg te zeggen wat ik voelde.

Inmiddels woonden we in Groningen waar we een winkel hadden. Daar behandelde hij mij als een sloof, en hoe hard ik ook werkte, het was nooit genoeg. Ik zag ook dat hij in de winkel de charmeur speelde, terwijl we het thuis zo slecht hadden met elkaar. In die tijd hadden we ook nauwelijks seks, ik had geen zin meer in intimiteit met hem.

Eén keer heb ik hem in het voorbijgaan tegen zijn schenen geschopt toen hij weer zo stond te glimlachen naar een mooie vrouw. Hij was woedend, ik zag spoken, hij deed gewoon aan klantenbinding. En dat was ook zo, ik was zelf geen persoonlijkheid, liet me niet zien, maar liep intussen mijn benen onder mijn gat vandaan.

Rouwproces

Met de jaren ben ik weerbaarder geworden. Nu zeg ik tegen hem: ik ben het niet met je eens, punt, of ik loop weg als de sfeer slecht is, dat zou ik vroeger nooit hebben gedaan. Achteraf gezien was het vaak heel pijnlijk, maar als je daar middenin zit, dan is het gewoon niet anders. Het leven gaat door, dat was ook de mentaliteit van mijn moeder. Ze heeft zes miskramen gehad, maar voor haar intense verdriet was geen plaats. Hard werken, niet zeuren en doorgaan, die mentaliteit heb ik ook.

Een aantal jaar geleden heeft Wim bij een val op straat een dwarslaesie opgelopen en sindsdien is hij nauwelijks nog potent. Hij heeft van alles geprobeerd, maar toen viagra ter sprake kwam, heb ik gezegd dat hij dat niet moest doen omdat hij een hartoperatie had gehad. We hebben nog wel een intieme relatie waarin we van elkaar kunnen genieten, maar doordat zijn lichaam niet meer reageert, voelt hij mij minder goed aan. Hij beweegt ook moeilijker in bed en ik vermoed dat hij door het verliezen van zijn potentie een rouwproces doormaakt.

Oude patronen

Ik heb Wim nog nooit gevraagd hoe hij terugkijkt op ons huwelijk, maar het lijkt wel alsof ikzelf in ander vaarwater terecht ben gekomen. We hebben samen heel hard moeten werken, maar ik denk dat dit mijn weg was, ik heb die uitdaging in mijn leven kennelijk nodig gehad. Mijn therapeut heeft mij gewaarschuwd om, nu we met pensioen zijn, niet in oude patronen te vervallen waarin Wim mij weer gaat overheersen. Maar dat gaat niet gebeuren, dat laat ik niet meer toe.

Wim zal nooit een mak lammetje worden en dat wil ik ook niet, we zijn allebei op onze eigen manier stronteigenwijs, maar daarin bewegen wij ons gewoon. Ik beschuldig Wim ook nergens van. Heel lang heb ik gedacht dat hij de bullebak was omdat hij mij zo klein hield, maar zo zie ik dat niet meer. Hij was natuurlijk net zo gevangen in zijn bubbel als ik in de mijne en ik geloof niet in schuld, alleen in angst en liefde.

Ik denk niet meer: wat ben ik toch geweldig dat ik hem weerstand heb kunnen bieden. Achteraf weet ik dat het een belangrijke strijd voor mijn eigen waarachtigheid was, maar ook voor die van onze relatie. Mijn huwelijk heeft me verlicht, verdiept en tot een gelukkiger mens gemaakt, ik heb er veel van geleerd, zelfvertrouwen van gekregen en mijn plaats in de wereld gevonden; het was mijn zelfontwikkelingsweg.”

Petra (64) is sinds 1985 getrouwd met Wim (65). Beiden zijn sinds kort met pensioen, nadat ze samen 25 jaar lang een winkel hebben gehad. Ze wonen in Groningen en hebben twee dochters (en twee kleinkinderen). De namen Petra en Wim zijn gefingeerd, hun echte namen zijn bij de redactie bekend.

Lees ook de eerdere twee afleveringen van deze serie:
Aflevering 1: Johanna Nolet. Hoe de liefde begon
‘Een vriendin fluisterde in mijn oor: Wil je alsjeblieft met hem trouwen?’

Aflevering 2: Marc Mouton. ‘Ik werd heel verliefd op haar’
Ze zei: ‘ Ik ga je infecteren met mij’