Ik ga behagen, sussen, schuren of irriteren - met heel veel liefde

Columns schrijven is tegenwoordig geen sinecure in ons maatschappelijk soms oververhitte landje", schreef Cees van der Laan afgelopen zaterdag in zijn brief van de hoofdredactie.

Helaas moet ik hem gelijk geven. In de vier jaar dat ik mijn schrijfsels deel met de wijdere wereld, heb ik nogal wat over me heen gekregen. Ik zou er een boek mee kunnen vullen. Variërend van 'Ach moppie, ga toch lekker terug naar het aanrecht' tot regelrechte bedreigingen, maar ook opmerkingen over mijn kapsel, kleding of burgerlijke staat. Meestal komen die mededelingen tot mij via het digitale dorpsplein, een enkele keer gebruiken de klagers nog pen en papier om hun hart te luchten. En soms, heel soms, loop ik een boze lezer in het dagelijks leven tegen het lijf.

Ik moest er enorm aan wennen, in het begin. Natuurlijk wist ik dat niet iedereen het met me eens zou zijn. Sterker nog, ik hoopte zelfs op een lekker pittige inhoudelijke discussie. Zonder wrijving geen glans, nietwaar? Maar dat mijn mening mensen zodanig in het verkeerde keelgat zou schieten dat ze mij wat aan wilden doen, of dat althans suggereerden, dat had ik niet voorzien.

Evenmin had ik kunnen vermoeden dat een kort blond koppie aanleiding zou geven tot speculaties over mijn seksuele geaardheid, een strak jurkje mij op uitnodigingen voor een wel heel persoonlijke kennismaking zou komen te staan, of het dragen van parels mij voorgoed zou diskwalificeren als progressieve feminist. Ja dames en heren, het is me wat, in onze Hollandse hokjesmaatschappij.

Schreef ik een column over polarisatie tussen joden en moslims, dan was ik een zionist of juist een moslimhoer, noemde ik Jeroen Pauw plagerig een feminist dan kreeg ik (een deel van) de vrouwenbeweging over mij heen.

Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Er zijn ook brievenschrijvers die, net als ik overigens, de wereld liever van de zonnige kant bekijken. Die mij bedanken voor een nieuw inzicht of mij wijzen op dwarsverbanden die ik zelf nog niet had gezien. Het is dat soort reacties waar een columnist van opleeft.

Het begon meteen al goed bij Trouw. De dag dat het introductie-interview met collega-columnist Naema Tahir en mijzelf in de krant stond, kreeg ik prompt de eerste lezerspost al binnen, inclusief felicitaties en een mooi advies over wat me te doen staat. 'Niet het ageren tegen het nee, maar het creëren van een ja', citeerde de lezer schrijfster Nazmiye Oral.

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, in een wereld vol onmacht en onrecht. Van stuntelende ministers tot de monsters van IS, het 'nee' komt je deze dagen zowat op elke pagina tegemoet.

Reden te meer om het 'ja' te omarmen, als je het mij vraagt. Om te blijven geloven in een alternatief, in eerlijkheid, in beschaving, kortom: in de toekomst. Door sommigen wordt dat soort optimisme tegenwoordig afgedaan als soft of naïef. Ik noem het liever positief realisme.

Dat zult u ongetwijfeld niet altijd kunnen waarderen. En zo hoort het ook. "Columnisten mogen behagen, sussen, schuren of irriteren", om onze hoofdredacteur nog maar eens te citeren.

Wat ik ga doen, in mijn columns? Alle vier, hoop ik. Met heel veel liefde.

undefined