ideeën over de grens

"De politiek moet eens ophouden de angst voor immigranten aan te wakkeren en de mythe te voeden dat ze onze banen inpikken. Ze zou er beter aan doen de zorgen over overbelaste dienstverlening en infrastructuur serieus te nemen door meer huizen en scholen te bouwen." De commentator van theguardian.com is goed kwaad en breekt een lans voor de immigrant als remedie tegen de dure vergrijzing. Conventionele oplossingen zoals een hogere pensioenleeftijd werken niet altijd en leveren weinig op, betoogt hij. De andere aanpak voor het vergroten van de werkende populatie is immigratie. En dan klinkt het weer: vol, en er zijn al zoveel werklozen. Maar meer mensen kan ook meer banen en meer belastingen opleveren. The Guardian citeert een rapport waaruit blijkt dat migranten tussen 2001 en 2011 35 miljard euro netto hebben bijgedragen aan de overheidsfinanciën. Zonder migranten zou de totale schuld in verhouding tot het bruto nationaal product veertig (!) procent hoger liggen. Tijd dus, schrijft hij, voor een beter geïnformeerd en verantwoordelijk politiek debat. Misschien niet alleen in Groot-Brittannië?

Ook Rusland kent zijn dominee en koopman. Drie groepen strijden daar om de aandacht van de Russische president en Poetin speelt ze tegen elkaar uit, schrijft Tatina Stanovaya (moscowtimes.com). Het zijn de strijders, de kooplui en de gelovigen. De strijders bestaan uit het defensie-establishment, geheime dienst en de politieke haviken, 'lieden wier macht groeit naarmate de relatie met het Westen verslechtert'. De kooplui weerspiegelen de huidige tweeslachtige koers: gericht op oorlog noch vrede, met maximale manoeuvreerruimte. Zij - veelal zakenlieden die in de jaren negentig of later dankzij Poetin hun rijkdommen vergaarden - staan voor een verzoenender toon en het opheffen van sancties. Tegelijkertijd hebben zij Poetin nodig en zijn dus loyaal. De orthodoxe kerk en religieuze activisten vormen de derde groep. Hun ideologie ('het nieuwe poetinisme') rust op traditionele waarden, geloof en een veroordeling van de westerse samenleving. Hun invloed is geringer, maar zij vormen wel Poetins stem des volks die dreigende taal uitslaat. Poetin weet tot nu toe de drie groepen te bespelen en benutten. Toch moet hij zich volgens Stanovaya zorgen maken over de dag dat zij onderling de strijd aanbinden. Hij zal moeten kiezen.

Na tien jaar macht gaat het met de Europese leiders onherroepelijk mis, betoogt Labour-politicus Denis MacShane (globalist.com). Zelfs Angela Merkel is haar politieke glans kwijt. Zoiets overkwam haar mentor Helmut Kohl ook. En die andere vrouwelijke leider, Margaret Thatcher. Drie keer won ze de verkiezingen. Toch werd ze vervolgens door haar eigen kabinet uitgekotst. Charles de Gaulle en François Mitterrand (Frankrijk) en Felipe Gonzalez (Spanje) moesten het eveneens na tien sterke jaren bezuren. Moet Merkel er dan maar zo snel mogelijk de brui aan geven, of toch proberen de records van haar voorgangers Adenauer (14 jaar) en Kohl (16) te breken in de wetenschap dat hun laatste jaren weinig florissant waren, vraagt MacShane.

Zelf is MacShane een pijnlijk voorbeeld van een gefnuikte politieke loopbaan. Die eindigde in het gevang, wegens gesjoemel met bonnetjes.

undefined