Horloge

a.vandenbrand@trouw.nl

Om zoons pols zit een vierkant horloge. Vanuit de hoek linksonder lopen drie gebogen stippellijnen naar rechtsboven. Sommige stippeltjes lichten blauw op als je op een knopje aan de zijkant duwt: ze laten het aantal uren en minuten van de dag zien. Als je op een ander knopje duwt, wordt op vergelijkbare manier de datum onthuld. Het is een ingenieus ding dat een glimlach om mijn lippen tovert.

Zoon heeft het gekregen van Tom, zijn beste vriend. Dat had pas in de zomer moeten gebeuren, ter bezegeling van hun vriendschap, als ze allebei naar een andere school gaan. Maar het ding brandde in Toms broekzak, zei zijn moeder. Zelfs voor haar doorgaans geduldige zoon waren vier maanden niet te overzien.

Zoon herinnert zich nog altijd het moment waarop hij zijn vriend in het hart sloot. Tom arriveerde drie weken na zoon op de kleuterschool. Met zijn armen over elkaar weigerde hij een opdrachtje van de juf uit te voeren. Dat hield hij een paar dagen vol. Zoiets stoers had zoon nog nooit gezien. Of hij misschien zijn vriend wilde worden, had hij gevraagd. Ja, had Tom gezegd.

Hoe langer ik hem ken, hoe onvoorstelbaarder ik die scène vind. Ik heb Tom niet anders meegemaakt dan redelijk en meegaand. Maar zoon blijft bij zijn verhaal, al wordt het optreden van zijn vriend elke keer heldhaftiger. Als hij het weer eens vertelt, kun je Tom achter in zijn keel kijken. Het is de bekende rolverdeling: Tom vindt alles grappig wat zoon zegt en doet, zoon koestert zich in het applaus van zijn trouwste fan.

Ja, er zijn meer vrienden. Maar geen van hen raakt zoon meer dan Tom. Groen van jaloezie was hij op zijn vijfde, toen Tom voor het eerst van zijn leven na school bij iemand anders ging spelen. Op zomervakanties kwam er altijd een moment dat zoon ontroostbaar was, en dat alleen een telefoontje met Tom zijn leed kon verzachten.

"Hoi, hoe is het?"

"Ja, hier is het ook leuk."

"Nou, dag dan."

Een paar jaar geleden wilde het duo uit eten. Om hun vijfjarig vriendschapsjubileum te vieren. Met z'n tweeën. Bij McDonalds. Geweldig hadden ze het gehad.

"Ik blijf Tom na de zomervakantie toch wel zien?", vraagt zoon.

"Vast wel", zeg ik. "Hij woont heel dichtbij. Als je je huiswerk af hebt, loop je gewoon naar hem toe."

"Ja", zegt zoon, maar erg gerust klinkt hij niet.

"Tom is familie geworden", zeg ik, en ik realiseer me hoe vertrouwd dat joch me na al die jaren is.

"Ja", zegt man, "Tom is familie."

Zoon drukt nog maar eens op de knopjes van zijn nieuwe horloge.

undefined