Hoe kun je nou tegen het recht op huwelijksgeluk zijn?

Als ik lesbisch zou zijn en Iers, dan zou ik dag en nacht campagne voeren, deze dagen. Morgen stemt Ierland in een referendum over een historische grondwetswijziging, die het huwelijk openstelt voor homoseksuele stellen. Het homohuwelijk, zoals sommigen dat noemen. Wat eigenlijk nogal een rare term is, die doet vermoeden dat het zou gaan om een bijzonder en exotisch soort huwelijk. En dat is nou precies waar het allemaal om draait morgen: dat homo's en lesbo's juist niet langer als bijzonder of exotisch worden gezien, maar eindelijk dezelfde rechten krijgen als heteroseksuele geliefden. Inclusief het recht om te trouwen.

Of ik als lesbische Ierse vervolgens ook daadwerkelijk zou trouwen, als de voorstanders van de grondwetswijziging zouden winnen, dat waag ik te betwijfelen. Maar het recht om je liefde te bezegelen met een 'ja, ik wil', net als ieder ander, daarvoor zou zelfs een hardcore huwelijksscepticus als ik met regenboogvlag en al de barricades op gaan.

In Ierland gaan sommige activisten nog veel verder. Zoals tv-journaliste Ursula Halligan, die afgelopen vrijdag op 54-jarige leeftijd in een hartverscheurende column in The Irish Times eindelijk haar coming-out beleefde, waarin ze schreef dat ze 'wilde dat ze eerder uit haar gevangenis was gebroken'. Ze riep haar lezers op anderen daarbij te helpen door 'ja' te stemmen in het referendum. Of voormalig minister Pat Carey, 67 jaar oud, die eerder dit jaar op televisie vertelde dat zijn publieke coming-out bedoeld was om de yes-campagne een steuntje in de rug te geven en dat hij hoopte nu eindelijk met zijn partner in het huwelijksbootje te kunnen stappen.

Je hele leven lang doen alsof je iemand anders bent, kunt u het zich voorstellen? Een toneelstukje spelen, terwijl je hart je iets anders ingeeft? Het was jarenlang de enige optie in een land waar homoseksualiteit tot 1993 nog strafbaar was.

Dus reken maar dat het spannend wordt, morgen. In 1995 stemden de Ieren ook al over een heet hangijzer: een grondwetswijziging die echtscheiding mogelijk maakte. Het voorstel haalde het op het nippertje, met 51 procent van de stemmen.

Net als toen is ook nu de kerk één van de luidruchtigste tegenstanders, met als pièce de résistance een bisschoppelijke brief die afgelopen zondag tijdens de mis in heel Ierland werd voorgelezen. Maar ook op Twitter laten de no-stemmers van zich horen. Ik kom verrassend veel argumenten tegen die ik eerder hoorde van homofoben uit Oeganda, Rusland en de VS. 'Het huwelijk is een heilige verbintenis tussen een man en een vrouw.' 'Kinderen hebben recht op een moeder én een vader.' 'Het is tegennatuurlijk, het menselijk ras zou uitsterven.' 'Dit soort zieke ideeën komt allemaal van buiten. Een uitwas van de mondialisering, die een halt moet worden toegeroepen.'

Die mensen hebben duidelijk niet begrepen waar het constitutioneel referendum van morgen over gaat. Dat gaat namelijk niet over homoseksualiteit, geloof of het gezin. Het gaat ook niet over het veranderen van het huwelijk. Dat blijft wat het is en altijd is geweest: een verbintenis voor het leven, tussen twee mensen die elkaar uit liefde eeuwige trouw beloven. Waar het om gaat morgen, is de vraag wie elkaar uit liefde eeuwige trouw mogen beloven. Het constitutionele recht op huwelijksgeluk dus. Wie kan daar nou tegen zijn?

undefined