Hoe bijzonder is het geloof nog?

Als christen word ik helemaal blij van dit land. Vroeger werd me weleens door mensen gevraagd: Hoe kun je nu geloven dat een man uit Nazareth met zaagsel in zijn baard God is? Een mens is altijd een mens en kan niet tegelijk iets anders zijn. Dat is tegenstrijdig.

Maar nu is er een wonderlijk referendum gehouden. Het ging over Oekraïne maar tegelijk over iets anders: de Europese Unie. Het moest de democratie bevorderen, maar tegelijk hindert de uitslag de democratische ontwikkeling van dat verre land. Het is een raadgevend referendum, maar de Kamer behandelt het als iets anders, namelijk een correctief referendum. Slechts twintig procent van de bevolking stemde 'nee' maar overrulet de meerderheid die het parlement koos dat 'ja' tegen het verdrag zei. Het referendum moest het vertrouwen van de burger in de politiek vergroten, maar schaadt dat juist omdat het 'nee' nooit echt uitgevoerd kan worden.

Ik vind dit heerlijk. Met al die tegenstrijdigheden voelt mijn geloof als een makkie. Omdat ik nooit geloof wanneer ik slaap, word ik elke ochtend wakker met de gedachte: O ja, ik moet net als Alice in Wonderland voor het ontbijt in zes onmogelijke dingen geloven. Zoals: God is mens geworden; boeven met belastingparadijzen hebben goede intenties; denkeres Marli Huijer heeft in het blad Human gelijk dat Augustinus verlekkerd over zijn bandeloze leven voor zijn bekering schrijft; Geert Wilders verdient mededogen omdat zijn mening dat Europa mislukt is dagelijks door hoopvol toestromende vluchtelingen wordt weerlegd; Tinkebell schrijft oersaaie columns. En dan nog een onmogelijk ding over mijn vrouw, maar dat had u al verwacht.

Na al dit geloofswerk sla ik de krant open en wat blijkt? Ik ben ingehaald door mensen die ijverig hun geloof in tegenstrijdigheden belijden, zoals rond het referendum. Nederland gelooft tegenwoordig wel zestien onmogelijke dingen voor het ontbijt. Dat is wennen. Nogmaals, ik ben blij maar tegelijk voelt het als een verlies. Hoe bijzonder ben ik als gelovige nog? Is mijn moeite voor niets geweest? Al die zondagochtenden dat mijn voetstappen hol in de straat klonken, op weg naar de kerkdienst? De banken die mijn rug en achterwerk smartelijk teisterden? De vele vermaningen die ik doorstaan heb van de kansel? Die verbleken bij de geselende toespraken die de initiatiefnemers van het referendum hielden. Ik geloof in de verrijzenis van Christus uit de doden. Zij geloven in de opstanding van Nederland uit de EU.

Nee, als gelovige ben ik niet bijzonder meer. Hoe komt dat? Ik kijk om me heen en zie dichtgetimmerde kerkgebouwen; een torenspits die verlegen bovenop een snackbar staat; appartementen, boekwinkels en sauna's die mij van tussen hun eens gewijde muren schuldbewust aankijken; braakliggende stukken grond waarvandaan eeuwenlang gebeden opstegen. Is dat de verklaring? Is God uit de kooi van de kerk gevlogen? Nu die verder wordt afgebroken, is er niets dat hem meer tegenhoudt om het geloof in tegenstrijdigheden overal in het land te verbreiden. Als een voorbereiding op het geloof in hem.

Het zal niet lang meer duren voordat ons land weemoedig terugdenkt aan de tijd dat er nog overal kerken waren. Het geloof was toen veilig opgeborgen zodat het leven daarbuiten prettig logisch en voorspelbaar was. Een stemming was nog gewoon een stemming, en niet iets anders.

undefined