column
Het worden nog pittige jaren voor de opvolger van Sander Dekker
Vorige week was dan het langverwachte werkdrukdebat over basisonderwijs in de Kamer. Langverwacht, maar ook teleurstellend vanwege de slechte timing: Een nieuw kabinet - wie weet hoe lang dat nog gaat duren - gaat over de verdeling van de centen, en het heeft politiek gezien weinig zin om de demissionaire staatssecretaris nog ergens op aan te spreken.
Die hing er dan ook maar wat verveeld bij. De Kamerleden van de toen nog formerende partijen zaten er juist weer gepikeerd bij. Die konden vanwege de onderhandelingen niet in debat. De initiator, Peter Kwint van de SP, en de massaal toegestroomde leerkrachten gingen na afloop dan ook met lege handen naar huis. Ongetwijfeld hadden ze er meer van verwacht.
Desondanks was de staatssecretaris in staat om zich nog een buil te vallen die middag. Hij bestempelde de salarisverschillen tussen primair onderwijs en voortgezet onderwijs als terecht, omdat het werk op de basisschool minder zwaar is vanwege, tja, het gebrek aan pubers. Het leidde tot, zogezegd, apocalyptisch geschreeuw vanaf de publieke tribune, en woedende reacties op de sociale media.
Terechte verontwaardiging, lijkt mij. Zo'n zelfde verontwaardiging viel ook te bespeuren bij de PO-raad, de koepel van basisschoolbesturen, vorige week woensdag in deze krant. Het primair onderwijs lijkt al jaren te kampen met een onderfinanciering, maar vanwege de lumpsum-bekostiging valt dat moeilijk te bewijzen. Koren op de molen van deze discussie was een recent rapport van Berenschot waaruit bleek dat besturen moeten bezuinigen op personeel om voorzieningen als gas, water, en elektra te kunnen betalen. Maar de staatssecretaris vond desondanks alsnog dat het aan de besturen lag; zij moesten maar andere beslissingen nemen. Alsof dat daadwerkelijk een keus is: elektriciteit of een leraar. De PO-raad was het zo beu om de zwartepiet toegespeeld te krijgen dat ze de Kamer opriep tot een parlementaire enquête. De Kamerleden voelden daar weinig voor.
Het lijkt me bovendien een onnodige exercitie, want het is zonneklaar: de ambities staan niet in verhouding tot de bekostiging, het is overduidelijk dat schoolleiders moeten schrapen voor wat stuivers, klassen worden groter omdat er bezuinigd wordt op docenten, salarissen zijn niet competitief met andere sectoren. De onderwijswoordvoerders snappen dit al lang, maar die weten ook - met mij -dat andere problemen elders politiek urgenter gevonden worden. Het is vervolgens weer aan een volgende staatssecretaris of minister om het gebrek aan investeringen te verkopen aan het veld. Maar daar groeit inmiddels het gezamenlijke verzet van besturen, leraren, schoolleiders en vakbonden.
De opvolger van Dekker komt er dan lang niet zo makkelijk mee weg. Dat worden nog pittige jaren.
