Het racismevraagstuk als komedie verpakt

Toen Netflix begin dit jaar de trailer voor de serie 'Dear White People' de ether instuurde, leidde dat meteen tot een rel. Omgekeerd racisme, vonden witte Amerikanen het. Heel wat Netflix-abonnementen werden opgezegd.

Maar wie aan de serie begint, ziet meteen dat het heel wat genuanceerder ligt. En aan het einde van het eerste seizoen begrijp je helemaal niets meer van die ophef.

'Dear White People', gebaseerd op de film met dezelfde naam die in 2014 uitkwam en gemaakt door dezelfde mensen, behandelt het leven aan een fictieve Amerikaanse universiteit. Zwarte en witte studenten leven er door elkaar. Met een zwarte decaan aan het hoofd lijkt racisme ver weg.

Maar dan organiseert een groep witte studenten een 'black face party': ze verkleden zich als zwarte, met schmink en al. Maar dat zwartepietengedrag pikken de zwarte studenten niet. Het gevolg: ruzies, demonstraties, een vechtpartij en agenten die met getrokken pistool een zwarte student uit een ruzie trekken. Bekende, schokkende beelden, niet alleen voor Amerikaanse kijkers.

Je leeft met ze mee

Centraal in het zwarte verzet staat Samantha White (inderdaad), gespeeld door Logan Browning (hoe verzin je het), de radicale actievoerster. Ze heeft een radioprogramma op de universiteit, dat ze steevast begint met 'Dear White People'. Ze legt met een lief stemmetjes maar onomwonden uit wat er racistisch is aan het gedrag van de witte studenten. Tot grote ergernis van haar medestudenten, die op haar radioprogramma reageren met de beruchte 'black face party'. Sam is het toonbeeld van de politiek-correcte zwarte studente en velen kijken enorm tegen haar op.

Maar dan komt naar buiten dat zij een wit vriendje heeft, Gabe (John Patrick Amedori), een softe hipster. Daar heeft ze wat uit te leggen bij haar zwarte vriendenkring. En eenmaal op bezoek bij de witte vrienden van Gabe ontspinnen zich allerlei discussies waarbij al die goed bedoelende mensen steeds bijna een pijnlijke afslag nemen.

De buitenstaander die alles van een afstandje opmerkt, is Lionel (DeRon Horton). Zijn afwachtende houding komt goed van pas, want hij is journalist bij de schoolkrant. Hij ziet de nuances in het zwart-witconflict. Zelf zit hij met een homo-heteroconflict.

De stoere Samantha, de stille Lionel, vrouwenversierder Troy (Brandon P. Bell), de ambitieuze Coco (Antoinette Robertson) en de melancholieke Reggie (Marque Richardson): je leeft met ze mee, omdat ze zowel hun grappige als treurige kant hebben. Ze leven het moeilijke leven van twintigers met onvervulde liefdes, ingewikkelde loyaliteiten en toekomstdromen. In dat opzicht lijken de studenten in 'Dear White People' op elke studentenpopulatie .

Racisme bestaat

Maar daar komt het vraagstuk van de rassenongelijkheid bovenop. Het is regisseur Justin Simien gelukt om deze kwestie zo in te zetten dat het nooit als gezeur of een geheven vingertje overkomt. Elke aflevering is een hapklare brok pakkende tv, waarbij je je zoals bij elke serie kunt identificeren met de hoofdrolspelers. En ondertussen maak je je met hen druk over het onderhuidse racisme van witte jongens die het mooiste - maar zwarte - meisje links laten liggen en over de agenten die onmiddellijk de zwarte jongen als boosdoener eruit pakken. Maar ook houd je je bezig met uitsluiting tussen verschillende groepen zwarte studenten of de onterechte veroordeling van een wit vriendje.

Racisme bestaat, dus wees je daarvan bewust, lijkt de boodschap die de serie wil uitdragen. 'Dear White People' doet dat op een slimme manier, die veel jonge serie-kijkers zal verleiden.