Het pauselijke pleidooi voor vrede

De spanning liep behoorlijk op. We zaten de hele dag aan de radio gekluisterd. Commentatoren trachtten uit alle macht de geest van Kim Jong-un te doorgronden. "Niet onderschatten en vooral niet belachelijk maken", klonk het bij ons in de huiskamer. Ik checkte nog eens de voorraadkast: met de door mij persoonlijk ingeslagen blikgroenten moesten we het een tijdje kunnen uithouden.

Gelukkig zou het snel Pasen worden.

Op Witte Donderdag was ik bij de zusters Augustinessen. Ademloos keek ik toe hoe het altaar werd ontkleed. Op Goede Vrijdag was ik in een klein kerkje in Brabant waar het 1950 was. Bijna drie uur lang Latijn, de tijd was eeuwig, maar het was ook donker en somber. Zoals het hoort. Op paaszaterdag was het mij niet stil genoeg om mij heen. Had dan niemand door wat er aan de hand was? In de paaswake brak het licht weer door en gingen de klokken weer luiden. Hij was Zijn belofte weer nagekomen.

Urbi et Orbi

Maar Pasen is voor mij ook de paus die vanaf het balkon van de Sint-Pieter de wereld toespreekt en de zegen Urbi en Orbi geeft aan de stad Rome en de rest van de wereld. Als kind keek ik al gefascineerd naar de beelden die toen nog enigszins bibberend tot ons kwamen. De paus heette toen Paulus VI. Zijn optreden werd begeleid door het schitterende stemgeluid van Hein ten Kortenaar. Rome leek heel ver weg, maar voor mij was Jezus pas echt verrezen als de paus het rond 12.00 uur op paaszondag had bevestigd.

Later kwamen de bloemen tussen mij en de boodschap van de paus in te staan. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van bloemen. Van Nederlandse bloemen des te meer. Speciaal gekweekte lelies zonder stuifmeeldraden, waardoor er geen stuifmeel loskomt als het waait, hebben er waarschijnlijk aan bijgedragen dat onze kerkprovincie nog in aanzien staat in Rome.

En dat ene zinnetje in pauselijk Nederlands over dat bedanken voor die bloemen die ook dit jaar weer het Sint-Pietersplein... Nou ja, u weet wel. Ik ben er van gaan houden.

Noord-Korea werd niet genoemd

Nu spreekt deze paus alleen in het Italiaans. Weg is die parade van uit- en inheemse talen en zo is ook ons Nederlandse zinnetje gesneuveld. Franciscus bedankt nog wel voor de bloemen, maar doet dat dus in het Italiaans. Goed voor de bloemenexport naar Italië, maar het heeft de beleving van het paasfeest in ons land grondig veranderd. We zijn iets kwijtgeraakt. Iets collectiefs. En we hadden al zo weinig samen. Een voordeel lijkt me dat we nu meer aandacht hebben voor wat hij ons nog meer te zeggen heeft.

Over de verrijzenis van Jezus natuurlijk en over de brandhaarden in de wereld die u allemaal al jaren kent: Syrië, Irak, het Heilig Land, Soedan, Somalië, Mali, Nigeria en de Democratische Republiek Congo. Dit jaar bad de paus dat God "degenen die lijden onder het geweld en de honger in Afrika nabij mag zijn". Ook vroeg hij diezelfde God om bijstand voor het volk van Oekraïne: "Dat er een eind komt aan het bloedvergieten en weer sociale harmonie mag ontstaan". Noord-Korea noemde hij niet. Dat stelde me een beetje gerust. Misschien had Franciscus informatie dat het zo'n vaart niet zou lopen.

Niet te snel

Hoe het ook zij. Er zijn mensen die zich hardop afvragen of die pauselijke pleidooien voor vrede wel zin hebben. "Je kunt net zo goed de toespraak van het vorig jaar uitzenden. Het helpt toch niets."

Ho, ho. Niet te snel.

Er zijn regeringsleiders die wel naar de bisschop van Rome luisteren. Zoals die van Paraguay. Daar braken eind vorige maand rellen uit toen het parlement president Horacio Cartes een tweede ambtstermijn wilde gunnen. Volgens de grondwet kan dat niet, presidenten moeten het in Paraguay bij één termijn van vijf jaar houden. Deze week maakte Cartes bekend zich niet herkiesbaar te stellen na een oproep van, jawel: de paus.

Ik hou mijn voorraadkast nog altijd goed in de gaten, maar ik zou zeggen dat de wereld deze week iets veiliger is geworden.

Toch goed dat paus Franciscus er is.