Opinie
Het paard is de atleet, de ruiter slechts coach
MARIJN DE VRIES Er liep een paard de ring in met een stokoude man erop. Zijn lippen opeengeklemd in concentratie, zijn mond zo gerimpeld dat het leek alsof hij geen tanden meer had. Zie je wel, dacht ik, dat noemen ze nu een topsporter: een opa die rijp lijkt voor het bejaardentehuis. Dat zie je toch in geen enkele sport? Hoe kun je dit nu serieus nemen?
Paardensport. Op een dier gaan zitten en ervoor zorgen dat het zo hard mogelijk loopt, zo hoog mogelijk springt of zo mooi mogelijk stapt en huppelt: dan kun je van kameel rijden ook wel een Olympische sport maken. Of van met een olifant over een hindernisbaan wandelen. Ik heb nooit begrepen wat paarden in Studio Sport doen.
Ik vind het knap hoor, wat die dieren kunnen, daar niet van. Maar als je beesten kunstjes leert, ben je wat mij betreft geen topsporter. Dan hoor je thuis in programma's als de Natte Neuzen Show en Fred Osters Caviarace.
Zo dacht ik erover, tot ik gisteren naar een verslag van Jumping Amsterdam keek. Dat Gerard Joling in het publiek zat, vond ik aanvankelijk niet voor het topsportgehalte van het evenement pleiten, maar luisterend naar het commentaar van Jan Roelfs en Laurens van Lieren veranderde mijn beeld van wat ik zag gebeuren langzaam.
John Whitaker was de naam van de meneer met de rimpelmond, vertelde Roelfs. 58 jaar oud, afkomstig uit Engeland. "Hij ziet eruit alsof hij 68 is", vulde Laurens van Lieren aan, "maar hij heeft zijn jaren dan ook dubbel geleefd." Nu werd ik nieuwsgierig, maar verdere details over het vermoedelijk liederlijke leven van de John Whitaker gaf Van Lieren niet.
De commentatoren praatten over het paard. Dit dier had voor de verandering eens geen belachelijke naam - nog een reden waarom ik dit moeilijk serieus kan nemen als sport. Als een paard Primeval Dejavu heet, krijg ik jeuk op plekken waar ik niet goed bij kan en komt van verder kijken niks meer terecht. Maar Whitakers paard luisterde naar de naam Argento en ik keek naar de opbollende spieren onder de glanzende huid van het dier.
"Het is fantastisch om zo'n atleet onder je te voelen", becommentarieerde Van Lieren. Whitaker stuurde zijn paard foutloos over het parcours en zijn rimpelmond plooide tot een glimlach.
Toen pas drong tot me door wat ik net gehoord had. "Het is fantastisch om zo'n atleet onder je te voelen." Het paard. De atleet. Intussen waren Robert Vos en zijn paard Another Pleasure (kuch) de ring ingestapt. Vos koopt zijn paarden vóór ze doorbreken, legden de commentatoren uit. "Het kost tijd om zo'n atleet te ontwikkelen tot topniveau", analyseerde Van Lieren. "Vos werkt graag met talenten die nog niet zo ervaren zijn."
Als je niet beter zou weten, zou je denken dat hier een voetbalcoach aan het woord is. Het kopen van atleten, het opleiden ervan. Eigenlijk zijn ruiters meer coaches en scouts dan topsporters, concludeerde ik.
Intussen waren we bij de finale aanbeland en ja hoor, rimpelmond John Whitaker zegevierde. Dat niet hij de atleet is, maar zijn paard, was inmiddels volledig tot me doorgedrongen. Maar dat de 58-jarige op het podium gehuldigd werd, kwam me ineens vreemd voor. Eigenlijk, dacht ik, hoeft er maar één ding te veranderen in de paardensport en dan snap ik ook dat Studio Sport het uitzendt: de atleet krijgt een medaille. En de coach een eervolle vermelding. Net zoals in alle andere sporten.
undefined
