Het haalde de kranten niet, de Europese veroordeling van die moslimfilm

Schulz was in gezelschap. Naast hem stonden de parlementsvoorzitters van Saoedi-Arabië en Oman. En wat verderop, buiten beeld, stond de rest van de delegatie van de Raad van Golfstaten.

De journalisten die hij toesprak, bestonden ook hoofdzakelijk uit Arabieren.

Hij opende - in het Engels - met enige beleefdheidsfrasen over de prettige en open bespreking die hij met zijn Arabische collega's had gevoerd.

Ze stonden zwijgend afwisselend naar hem en naar de Arabische tolk te luisteren. Toen volgde een zin die schuurde.

"We bereikten overeenstemming over de noodzakelijke veroordeling van geweld - geweld is nooit een oplossing - en we bereikten overeenstemming over de noodzakelijke veroordeling van films die, zoals we zagen, blasfemisch zijn en vernederend."

Hoorden we hier een hoge Europese representant opkomen voor de vrijheid van meningsuiting?

De zin die hij erop liet volgen, schuurde nog meer.

"En ik veroordeel ten strengste niet alleen de inhoud ervan, maar ook de verspreiding van zo'n film die vernederend is voor de gevoelens van veel mensen op de hele wereld. Ik wil graag onderstrepen tegenover u, leden van de pers, dat noch geweld noch vernedering acceptabel is."

Dat zei Schulz, terwijl de twee Arabieren naast hem ernstig voor zich uit staarden. Hij zei ook nog dat hij erg veel leerde van zijn ontmoetingen met mensen uit de Arabische wereld.

Toen een van hen het woord kreeg zei hij: "We moeten de oorzaken van geweld en onrust uitroeien, zoals blasfemische films en elke vorm van disrespect voor de symbolen van welke religie dan ook."

Zou dit het zijn dat Schulz nog wilde leren?

Ik moest denken aan een discussie die we onlangs thuis voerden met mijn bijna achttienjarige zoon. De woede in de Arabische wereld over een knullig filmpje begreep hij niet, maar veel minder begreep hij mensen die moedwillig anderen probeerden te beledigen.

Zulke mensen mochten best vervolgd worden, vond hij. Er klonken hier sporen door van innerlijke beschaving, die duidden op een goede opvoeding, maar we waren het niet met hem eens: op de hak nemen mocht, en beledigen ook, maar pas bij bedreigen of oproepen tot geweld lag de grens.

Schulz had het moeten opnemen voor het recht van dat stuk onbenul in Amerika om zo'n knullig filmpje te maken en erachter aan mogen zeggen dat zijn product een waardeloos prul was, dat geen enkele vorm van geweld rechtvaardigde.

Maar de diplomaat had het van de parlementsvoorzitter overgenomen en nu wachtte hem vanuit Nederland de ultieme beproeving: belaagd te worden door een man met een roze microfoon.