het geboorteverhaal van David

Vorige week schreef Elisa Hermanides over de geboorte van haar tweeling. Dochter Eleni kwam gezond ter wereld, zoon David overleed na twee dagen. U stuurde ons uw verhalen over geboorten die getekend werden door verdriet en (soms ook) geluk.

Thijs

Bij de 20-wekenecho bleek dat zijn hart maar voor de helft was aangelegd. Groot verdriet. We krijgen hem mee, ons prachtige eerste kindje, 30 centimeter, 630 gram. Een lief dropneusje, volmaakte handjes en voetjes. Loop maar via de achteruitgang, zegt de verpleegkundige in het ziekenhuis, dat is handiger met de auto. Mooi niet, ik ben moeder geworden en ik ga via de hoofduitgang! In de centrale hal wacht ik met het mandje op schoot - een doek over hem heen - tot mijn man de auto heeft gehaald. Twee vrouwen van een jaar of vijftig vragen: "Is dat je kindje? Mogen we hem zien?" "Ik: "Eh, hij is wel dood hè?" Zij: "Weten we. Mogen we hem zien?" En dan: "Oh, wat een mooi kindje!" Trots stap ik in de auto. Ze zwaaien ons na.

Lieke Mulder, Nijmegen

undefined

Abbe

Het belooft een bijzondere zondag te worden. Straks komen alle zes kleinkinderen op bezoek. In de stilte voorafgaand aan de te verwachten drukte lees ik met ingehouden adem het artikel in de bijlage van Trouw, 'Het komt vast goed'. In een flits beleef ik op de afdeling neonatologie van het Radboudumc mijn eerste ontmoeting met mijn tien weken te vroeg geboren kleinzoon Abbe. Ik kan zijn gevecht om te overleven niet aanzien. Vandaag, vijf maanden later, komt Abbe op mijn verjaardag. Vijf stevige vingers omklemmen mijn wijsvinger. Twee heldere blauwe ogen kijken mij aan. Tot driemaal toe verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. Ik kan mijn geluk niet op.

Carel van der Meer, Apeldoorn

undefined

Jesse

Wat een herkenbaar en moedig verhaal van Elisa Hermanides. Acht jaar geleden maakten we ook mee dat onze zoon na een vlekkeloze zwangerschap stierf. "Ik heb slecht nieuws voor jullie", zegt de gynaecoloog-in-opleiding die de bewuste nacht dienst heeft. Een keizersnee, denk je dan. Ze vervolgt: "Het hartje van het kindje klopt niet meer." De tijd staat stil die zondagmorgen om 5.35 uur. Diezelfde dag: rond 18 uur 's avonds wordt onze oudste zoon Jesse geboren. Een prachtig jongetje met alles erop en eraan. Alleen hij leeft niet. Dat maakt het verschil. Nu, acht jaar en drie kinderen later, schrijnt soms nog het gemis. Het verdriet kreeg wel een plek, maar wat kostte dát veel tranen.

Gerald en Corlieske Harbers, Ede

undefined

Frits en Robert

Op 20 april aanstaande hoopt onze oudste zoon Frits 49 jaar te worden. Zijn broertje Robert werd slechts één dag oud. Robert werd na de bevalling op mijn buik gelegd, maar direct daarna in de couveuse, waar ook Frits in kwam. De volgende morgen kwam de verpleegster vertellen dat Robert 's nachts was overleden, maar dat Frits het leek te halen. De spanning rondom dit kind gaf ons nauwelijks de tijd om te rouwen. Omdat ik nog in het ziekenhuis verbleef, moest mijn man ons zoontje Robert, in gezelschap van onze wijkpredikant, begraven. Frits is nu vader van een gezin, waarvan de oudste zoon Robert heet.

Jos en Pop de Groot-Kamerling, Delden

undefined

Ons vierde kindje

Het is vijftig jaar geleden. Mijn man en ik hebben al drie gezonde kinderen van 6, 5 en 4 jaar oud als wij ons vierde kindje verwachten. Na zes maanden voel ik geen leven en maak een afspraak met de dokter. Ik word direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. De volgende morgen wordt het kindje geboren; dood; het wordt direct weggehaald.

Was het een zoontje? Was het een dochtertje? Ik heb het nooit geweten. Ik mocht er ook niet verdrietig over zijn want ik had drie gezonde kinderen! Jaren later zag ik een film over een doodgeboren baby. Ik heb verschrikkelijk gehuild; eindelijk mocht ik verdriet hebben om een kind dat ik nooit gezien had maar wel gekregen.

Nanny van der Ham-Gijtenbeek, Breda

undefined

Basje

Door het lezen van het mooie artikel van Elisa Hermanides heb ik voor het eerst tranen vergoten over mijn 48 jaar geleden overleden zoontje. In die tijd was de opvatting dat als een moeder haar kind verloor in het kraambed, vermeden moest worden dat er hechting plaatsvond.

Op 27 september 1968 wordt onze zoon Basje geboren en in vliegende vaart weggevoerd naar de couveuseafdeling. Mijn man bezoekt mij iedere dag en gaat dan ook naar Basje kijken. Achter glas. Ik mag mijn bed niet verlaten; krijg valium toegediend. Een paar dagen later wordt Basje met ademhalingsproblemen naar de intensive care van een ander ziekenhuis gebracht. Er was nog geen afdeling neonatologie. Na vier dagen is hij overleden. We krijgen hem niet meer te zien.

'Hoe kan ik rouwen om een kind dat ik niet gekend heb?' schreef Elisa Hermanides. Dat greep mij zeer aan. Ik ben dankbaar dat ik het stuk heb mogen lezen; misschien is na al die jaren nog enige verwerking mogelijk.

Marijcke ten Brink, Leiderdorp

undefined

Steven

De vroedvrouw hield mijn broertje in haar handen: 'Er komt er nog een!' We zagen geel en moesten direct naar het ziekenhuis, ieder in een glazen bakje. Hij overleed na twee maanden, ondanks een operatie. Rouwen was meer een doodzwijgen in 1963.

Mijn vader sloot zijn hart, verdween in eenzaamheid. Mijn moeder kon er amper over praten. Ons gezin met drie meiden leefde verder als los zand. Toen ik vijftig was, ben ik naar een neonatologie-afdeling gegaan en zag dat baby's worden gekoesterd en met liefde omringd. Een last viel van me af, ik kon lichter verder.

Mirjam van Vliet, Groningen

undefined