Het clubpak van Gerbrands mag bij de lorren
APELDOORN - De lange man in het zwarte pak zit stoïcijns op zijn witte stoeltje in de nis van de Dynamo-hal. Vandaag kan het voor het laatst zijn, want aan het eind van het seizoen neemt hij afscheid van de club die hij, met een onderbreking van vier jaar, vijf jaar coachte. De uitgangspositie is hoopvol: zijn team leidt met 3-0 in de best-of-seven. Nog één overwinning en zijn missie zit erop.
Hij heeft die missie op 16 maart zelf uitgeroepen. Op die voorjaarsdag wonnen de volleyballers van Dynamo de Europa Cup II. Dat gaf het Nederlandse volleybal het recht om volgend jaar Champions League, te spelen, maar dan moest het de nationale beker winnen of kampioen worden. Cupkansen had Dynamo niet meer, dus moest het maar via de moeilijkste weg.
Toon Gerbrands liet op die dag weten dat zijn ploeg het kampioenschap moest halen. Dat leverde schamper gelach op. Was Dynamo niet derde in de competitie? Had de ploeg niet alle wedstrijden tegen de nummers één en twee, Omniworld en Capelle, dit jaar verloren? Was dat geen onmogelijke opgave in de komende play-offs, geen kansloze missie?
Gerbrands ondervond dat zijn woorden op het randje van grootspraak balanceerden, vooral op 8 april, toen zijn ploeg in eigen hal met 2-0 in sets en eerst 11-4 en daarna 20-15 achter aan een zijden draadje hing. Hij bereidde, op datzelfde stoeltje in diezelfde nis, zijn woorden voor die hij aan de pers wilde zeggen, zijn verklaring waarom het mis ging, zijn excuses omdat de missie mislukte. Maar Dynamo ontsnapte en haalde twee dagen later via het gedesillusioneerde Capelle de finale tegen Omniworld.
In de competitie won Omniworld de beide duels van Dynamo en bovendien de Super Cup. Voor aanvang van de play-off finale was de balans dus al 3-0. Ook hier gold echter de wet dat in het verleden behaalde resultaten geen succes in de toekomst garanderen. Want gisteravond klaarde Dynamo de serie in vier wedstrijden (met de totale setstand 12-2). Dat had toch niemand verwacht. De wetten van de logica waren niet voor Dynamo geschreven.
Gerbrands had rekening gehouden met een vijfde, een zesde, een zevende wedstrijd. Pas halverwege de vierde set zat hij rustig op zijn witte stoeltje. ,,Die eerste set hadden we natuurlijk nooit mogen winnen. En de derde verloren we. Het begin van de vierde set kostte moeite.''
Inderdaad kende de wedstrijd ook gisteren van die cruciale momenten die een serie kunnen bepalen. Voor de eerste setwinst had Dynamo zes setpunten nodig voor het 33-31 werd, de derde won Omniworld (24-26).
De vierde bracht de ontknoping: 25-15. Gerbrands meende dat de breedte van zijn selectie de doorslag had gegeven. ,,Iedere keer wanneer ik een nieuwe speler inzette, was dat een verbetering.''
Na de laatste bal vielen de spelers hem één voor één in de armen: Bas van de Goor die terugkwam van een blessure, de 38-jarige Martin van der Horst met het sterke blok, het talent Jeroen Rauwerdink, Joost Kooistra van de keiharde smashes, de Sloveense spelverdeler Smuc en de Japanse libero Go Urano die ook vertrekt, Joram Maan die een perfecte wedstrijd vol vechtlust etaleerde, de jonge invaller Wytze Kooistra, de trouwe Mike van de Goor en Frank Denkers en de geblesseerden Sander Olsthoorn en Robert Horstink.
Zo werd het, met de schaatsers van zijn nieuwe werkgever, en DSB-eigenaar Dirk Scheringa op de tribune een droomafscheid. ,,Als je de Europa Cup wint, een plaats in de Champions League verovert en de nationale titel binnenhaalt, kun je zeggen dat je het niet slecht gedaan hebt.'' Hij praat graag in understatements.
Zijn spelers eerden hem door een emmer sportdrank over zijn hoofd uit te gieten. Dat zwarte clubpak, van de sponsor, kan bij de lorren. Geeft niet. Hij is sinds gisteravond vertrokken. Het stoeltje in de nis wacht een nieuw zitvlak.
