Het afscheid van Kuijt, Iniesta en Kluivert. Nee, het ene afscheid is het andere niet

Nee, het ene afscheid is het andere niet.

Morgen is er in De Kuip een afscheidswedstrijd voor Kuijt, georganiseerd door zijn management, niet door Feyenoord. De bezoekers hebben een papieren Dirk Kuijt-masker opgestuurd gekregen. Iniesta liep in de vroege nacht na zijn laatste wedstrijd voor Barcelona nog één keer het veld op om moederziel alleen, zittend op de middenstip, zijn leven bij de club te overdenken.

Dat of een Kuip vol Kuijt-koppen - de keuze is niet moeilijk.

Kuijt maakte zichzelf te groot, luidde de kritiek, of hij liet zich te groot maken, niet alleen die maskers wezen erop. Er verscheen een boekje waarin Kuijt in monoloogvorm zijn verhaal van zijn laatste twee jaar bij Feyenoord vertelt - of, volgens de kritiek, het succes van Feyenoord claimt en afrekent met trainer Giovanni van Bronckhorst, die hem steeds vaker niet opstelde.

Clan

Eerder was er een documentaire over Kuijt gemaakt. Die had ik liever niet gezien: een bevreemdende leefvorm, een clan van bewondering om hem heen. Graag koester ik de beelden van de voetballer: de prof, het voorbeeld, onverminderd.

In wezen is die voetballer in zijn boekje aan het woord. Hij zegt dat hij de instelling heeft moeten overdragen om van wedstrijd naar wedstrijd te spelen, om juist in de kleinere niet te verslappen, om je bij tegenslag schrap te zetten. Hij zegt dat hij het niet eens was met Van Bronckhorst. Mag het, een speler met zijn status, zijn invloed, die meestal moest wijken voor Jens Toornstra, weinig meer toch dan een veredelde amateur?

Voor wie het kampioensjaar van Feyenoord met gezond verstand beschouwt, staat er in het boekje niets nieuws, niets opzienbarends, niets beledigends ook. In een verstopte alinea zegt Kuijt in drie zinnen dat je dit seizoen bij Feyenoord hebt gezien hoe belangrijk het leiderschap is dat hij bracht, of wilde brengen.

Mag hij dat zeggen? Ja, dat mag hij zeggen. De reacties van verontwaardiging - als de ene volwassen vent het met de andere niet eens is, rekent hij niet meteen af - zeggen vooral veel over een aanhoudend gebrek aan professioneel besef alhier, vrees ik.

Geld

Aan de andere kant van het spectrum deed Justin Kluivert zijn zegje. In een interview in de Volkskrant, geregisseerd door zijn op een transfer beluste zaakwaarnemer, zei de junior dat de emmer is vol geraakt. Het gaat Ajax om geld, zei hij of was hem ingefluisterd, niet om het voetbal.

Je zou toch zeggen dat het Ajax in zijn geval bij uitstek om het voetbal gaat. Ajax wil zijn tienertalent behouden, zoals Barcelona indertijd zuinig op zijn junior Iniesta geweest zal zijn.

Voor Iniesta was een filmpje gemaakt, met zijn hoogtepunten en liefdevolle teksten van zijn collega's. Er is een interviewtje in opgenomen met de jonge Iniesta, een jaar of twaalf, dertien. "De rol van het middenveld in het algemeen", zegt het joch, "is het team bemoedigen en organiseren."

Natuurlijk, hij kon (en kan nog) verschrikkelijk goed voetballen. Maar belangrijker dan de voeten, voor elke carrière, is het hoofd. Daar zat het goed bij Iniesta, bij - vergeet de maskers en de documentaire - Kuijt ook. Wat zou ik van Justin Kluivert, een leuk joch, graag hetzelfde zeggen.

Chef sport Henk Hoijtink schrijft ieder weekend een column over de voetbalwereld. Lees al zijn columns hier terug.