Herwaardering / Beda is alle eerbied waard
In Engeland groeit hernieuwde waardering voor twee van zijn bijzondere heiligen: Cuthbert (687) en Beda (735). Dagelijks zijn pelgrims te vinden bij hun graf in de kathedraal van Durham, terwijl in Jarrow bij NewCastle aan Beda een binnen- en buitenmuseum is gewijd.
'In dit graf rusten de beenderen van Sint Beda de Eerbiedwaardige', staat in het Latijn op de steen van deze Engelse heilige, die sinds 1022 in Durham ligt begraven. De schrijn in de kathedraal dateert van 1370, zes eeuwen na Beda's dood. Zijn graf trok toen veel pelgrims, die meteen ook het graf bezochten van bisschop Cuthbert, de beroemde heilige van Lindisfarne, medepatroon van de kathedraal.
Voor beiden is er opnieuw een bloeitijd: door de week, van 's morgens vroeg zitten tientallen bezoekers rond Cuthberts graf in mediterende pose. De omgeving dwingt alle rust en bezinning af: de tombe zelf is eenvoudig, maar staat wel met de rug naar een imposant koorhek waar oorspronkelijk de uiterste oostmuur van de kathedraal was gedacht. Beda rust in het meest westelijke deel van de kerk, in de Galilea-kapel.
Veel rust kenden de resten van Beda, bijgenaamd Venerabilis of 'de Eerbiedwaardige' aanvankelijk niet. Na zijn dood werd hij begraven bij het klooster van Jarrow, destijds een van de belangrijkste kloosters in het noorden van Engeland. Dat was de tijd van de Vikingen die tijdens hun overvallen bliksemsnel de rivier de Tyne opvoeren om overal dood en verderf te zaaien. Voor de monniken van Jarrow was dat reden om er halsoverkop met Beda's kist van door te gaan. Maar de Vikingen kwamen ook in het achterland en keer op keer moesten de resten verhuizen. Na enkele eeuwen kreeg Beda een vaste rustplaats: de kathedraal van Durham. Het bleek er veilig, tot de Reformatie kwam. Beeldenstormers verwoestten het oorspronkelijke graf en het leek erop dat de geschiedenis zich zou herhalen.
