Hemels
Ik werd laatst door een lezer op mijn vingers getikt. "Wat maak je je toch elke keer kwaad. Waarom schrijf je niet over dingen die je blij maken?" Zeker zo vlak voor de kerst een aansporing om ter harte te nemen. Vandaar dit verslag van een hemelse treinreis. Eerste klas Leeuwarden - Amsterdam, dat is een zee van tijd en rust die ik mezelf zo doordeweeks nooit gun.
Met nieuwe muziek op de mp3-speler en een bibliotheekboek met sneeuwwitte snee, nestelde ik mij in het rode pluche. Jasje aan de haak, tasje in de stoel naast mij, oordopjes in, boekje open... Het boek was Iris and Ruby van Rosie Thomas: de geschiedenis van een ontspoorde Engelse puber, die haar grootmoeder in Cairo opzoekt. De muziek was Le Voyage de Sahar van Anouar Brahem. Muziek vloeiend als de zandheuvels waar Ruby's oma over droomt, muziek als volmaakte illustratie en omlijsting van het verhaal. Ik merkte niet eens meer dat ik letters opzoog, ik beleefde het verhaal in beeld en geluid.
Tijdens het schrijven gebeurt dat soms ook, dat ik een scène beleef in beeld en geluid en me niet meer bewust ben van de fysieke handeling van het schrijven. Dan zit ik op de bodem van de bron, dan vloeien de schatten rechtstreeks vanuit mijn onderbewuste het verhaal in. Om die stemming te bereiken, helpt muziek. Muziek die een rol speelt in het verhaal, muziek die de inspiratie was voor het verhaal, of muziek die, als het gedoekedoek van de trein, mijn geest meeneemt op reis.
"Amsterdam Centraal Station, eindpunt van deze trein!" Nog een wonder dat ik er aan gedacht had om over te stappen.
ps Wie heeft meer ideeën voor zo'n goddelijke combinatie? (Brieven van Rilke met het kerstconcert van Corelli heb ik al. Vrolijk Kerstfeest gegarandeerd!)
