Hapimag
Weet u het nog? Een jaar of tien geleden was het een ware hype: timesharing. De media stonden er bol van, en in populaire vakantieoorden werd je overspoeld door allerlei types die een aandeel aan wilden smeren. Dat gebeurt nu nog wel. Maar de 'nieuwigheid' is eraf. Een timeshare, waarbij het recht wordt gekocht om jaarlijks een of meer weken door te brengen in een bepaalde accommodatie, wordt nog wel gekocht door degenen die een recreatiewoning te duur vinden, maar toch willen genieten van een 'eigen' onderkomen in het buitenland. Het grote nadeel is dat als je ervanaf wilt, je het aandeel voor een fatsoenlijke prijs aan de straatstenen niet meer kwijtraakt. Dit kom met name door de hoge marketing-en pr-kosten die bij de aanschafprijs zijn inbegrepen. De aandelen van de bijna veertig jaar bestaande Zwitserse organisatie Hapimag zijn op andere leest geschoeid, en zouden dit probleem niet kennen. Ieder Hapimag-aandeel levert jaarlijks 12 woonpunten (dividend) op die recht geven op een verblijf in een van de ca 60 accommodaties. Afhankelijk van het seizoen en de plaats levert de aandeelhouder tussen de 8 en 24 punten per week in. Daarvoor zit je dan in een redelijk appartement, waarvoor je per week nog zo'n 150 tot 200 euro aan bijkomende kosten moet betalen. Daarnaast betaalt iedere aandeelhouder een jaarlijkse bijdrage van zo'n 250 euro. Al met al best wel een kostbare bedoening, want je moet uiteindelijk ook nog naar je vakantiebestemming toe. En als je al die kosten dan vergelijkt met de huidige vergelijkbaar reisjes die worden aangeboden, komt Hapimag er vaak maar bekaaid van af. Maar, er was hoop. Want wie geen zin meer zou hebben in Hapimag zou het aandeel binnen 5 jaar voor de dan gangbare prijs minus 18% weer terug kunnen laten kopen. Hoewel Hapimag bekendstaat als kapitaalkrachtige onderneming, blijkt dit belangrijkste verkoopargument in de praktijk echter (vrijwel) niet uitvoerbaar en, sterker nog, tot enorme moeilijkheden te leiden. De oorzaak ligt in de zogenoemde 'terugkoopregeling'. Die beperkt zich namelijk tot 10% van de nieuw uit gegeven aandelen. Dus: Hapimag koopt jaarlijks niet meer terug dan 10% van wat is verkocht. En als er bijna geen nieuwe aandelen meer worden verkocht, terwijl de wachtlijst voor de terugkoop aanzwelt, kan die 10% weleens veel te weinig zijn.
Het gevolg is dat al die aandeelhouders die op de eeuwig durende wachtlijst staan voor 'terugkoop' inmiddels hun aandelen massaal verkopen - via internet of in de krant - voor bodemprijzen die vaak ruim onder het aanschafbedrag liggen. En dus helemaal ver onder de huidige prijs van 9100 Zwitserse frank. Door dit 'grijze' circuit is een vicieuze cirkel ontstaan: want je zou als potentiële koper wel gek zijn om via de officiële weg de officiële koers te betalen als je het aandeel via het grijze circuit voor de helft kan krijgen. Ook het door directievoorzitter Kurt Scholl 'share transfer program' waarbij Hapimagvertegenwoordigers worden ingezet om de aandelen van aandeelhouders te verkopen, heeft hier weinig aan veranderd. Het lijkt erop dat Hapimag slachtoffer is geworden van zijn eigen belangrijkste verkoopargument.
