Hair stelt niet gerust

Musical

Hair

Stage Entertainment

****

Eind jaren zestig. Central Park. Een groep hippies wil liefde in plaats van oorlog. Flowerpower, het klinkt mooi, zeker met aanstekelijke liedjes als 'Goodmorning Starshine' en 'The age of Aquarius' uit de musical 'Hair' (1967). Maar zo makkelijk gaat dat niet. Hoofdpersonage Berger weet het in deze nieuwe, door Dick van den Heuvel bewerkte en vertaalde, versie niet. Hij weet wel wat hij níet wil: in een hokje passen. Maar wat moet hij wél? Hoe kan hij écht wat veranderen?

Hair gaat over een zoekende jongen die, alsof hij in een lsd-trip zit, de kluts van het leven kwijt is. En hij neemt het publiek mee in die trip vol dans, muziek, hallucinaties en associaties. De theaterversie kent namelijk in tegenstelling tot de film (uit 1979) nauwelijks een logisch verhaal. Scènes en liedjes fladderen dus voorbij. Claude, Bergers vriend, gaat het leger in en dat zet het leven van de jongens en hun pacifistische vrienden in Central Park nogal op z'n kop.

Hair was destijds taboedoorbrekend (vrije seks, drugs, anti-Vietnamoorlog) en zou nu gedateerd kunnen zijn. Maar door Van den Heuvels bewerking voel je ook nu de noodzaak van het verhaal. Er zijn aanslagen en oorlogen, er is angst en verharding en er zijn tegenbewegingen. Hair speelt in de jaren zestig, maar het woord 'bomgordel' valt, en bange burgers roepen dat de hippies hun dochters verkrachten... precies zoals burgers nu roepen wanneer ergens een azc komt.

Niet alle scènes zijn helder en het is onduidelijk waarom er ineens een nummer in het Engels wordt gezongen. Maar dat zijn details in een goedlopend visueel spektakel vol energieke dans. Er is snelle humor, pittige ironie maar ook bijvoorbeeld een ontwapenend liedje: Lisanne Schut die vertwijfeld liefde zoekt met het nummer 'Frank Mills'. Jeffrey Italiaander debuteert prachtig als Claude die zich 'genaaid voelt' en 'godvergeten bang' is om het leger in te gaan.

Hair eindigt met 'Let the Sunshine in', een vrolijk, hoopvol lied. Maar in deze versie hebben we net Berger met het lijk van Claude in zijn armen zien staan, en dat hakte er nogal in. Het lied is daarom meer een wanhoopskreet, gezongen vanuit pijn. En eigenlijk is dat wel mooi. De musical stelt niet gerust. Want als we vrolijk naneuriënd de zaal zouden verlaten, zouden we bij de foyer al vergeten zijn dat we ook in 2016 ergens over na te denken hebben.

Tournee t/m 23 april

undefined