Gescheiden, maar 25 jaar geleden getrouwd. Feestje?

Ik vond dat met die eeuwigheid een loze belofte. Wie weet wat er in een mensenleven allemaal komt te gebeuren? Voor tien jaar dus. Dat had ik van tevoren natuurlijk tegen hem gezegd, en ook wat de reden was. Hij van zijn kant had geen tijdslimiet gesteld, of wat voor limiet dan ook.

Tien jaar en enkele kinderen later gaf ik hem een kaart. ’Ik doe er tien bij’, stond erop. Daarna werd het een blanco kaart, maar die heeft maar kort dienst gedaan. Na twintig jaar en 77 dagen was het weer uit.

Geen feest dus, de dag dat we eigenlijk vijfentwintig jaar getrouwd zouden zijn. Bij het wakker worden dacht ik er wel meteen aan. En vroeg me af of ik de enige was. Ik verwende mezelf met een kop thee op bed en nam uitgebreid de tijd om een feestplan te bedenken.

Als ik aan die dag denk dat ik ja zei tegen in ieder geval tien jaar met hem, word ik weer vrolijk. Het was een beetje een knutselbruiloft, zoals in die tijd gebruikelijk was. Ons huis stond vol met de salades en andere hapjes voor de receptie, die we de avond te voren met onze vrienden bereid hadden. Voor iedere gast bij het diner had ik een menukaart getekend, met iets persoonlijks. We hadden de oud-katholieke Gertrudiskapel gehuurd, die toen nog lang niet gerestaureerd was en dus zeer betaalbaar. Ik trouwde in het rood, in een simpel T-shirt met korte rok. Na weken stug doorhaken had ik een witte stola af, van vele bollen mohair wol.

We dineerden bij het licht van kaarsen en gaslampen, in de prachtige zaal van de Fundatie van Renswoude waar geen elektriciteit was. Een vriendin wilde wel wat foto's maken. Weinig kosten, veel plezier en vooral was het een ontspannen dag.

Hoe vier je een zilveren bruiloft als je gescheiden bent? Idioot misschien, maar ik wilde deze dag niet zomaar voorbij laten gaan. Kinderen zitten er niet op te wachten om daarbij betrokken te zijn, weet ik inmiddels. Ze waren er ook niet bij, bij dat feest toen, dus zo veel zegt het ze niet. Bij de koffie wist ik het. Ik ging hem een sms sturen. Bijna niet meer voor te stellen dat die hele trouwdag soepel is verlopen terwijl er nog geen mobiele telefoons waren. Nu ik daaraan denk, herinner ik me dat het een rustig feest was, inderdaad. Niemand liep weg omdat hij gebeld werd of om iemand te bellen. De hele avond zat iedereen gewoon bij elkaar, met alle aandacht. De enige die voor onrust zorgde was een vriendin, maar dat was omdat ze hoogzwanger was.

Met de telefoon in de hand aarzelde ik over de tekst. Gefeliciteerd, dat leek me niet gepast. Dat kon verkeerd opgevat worden, alsof ik hem iets verweet. Uiteindelijk besloot ik tot een verwijzing naar feiten, dat werkt meestal goed in lastige situaties. Ik schreef: 25 jaar geleden zeiden we ja. Weet je nog?

Meteen kreeg ik antwoord. Hij was het natuurlijk vergeten, maar blij dat ik hem eraan herinnerde en dat we zoiets tegen elkaar kunnen zeggen.

Voor de grap begon ik een bericht te maken met: op naar de volgende tien jaar, maar dat heb ik toch maar weer gewist.

In deze onzekere tijden zijn zelfs tien jaar niet meer te overzien.