Geheime marathon van 32 kilometer

In Iran weet je eigenlijk nooit waar je aan toe bent. Afspraken worden pas laat gemaakt om dan op het laatste moment weer te worden afgezegd. Regels veranderen zomaar en zijn dan nog steeds allesbehalve transparant.

Dat bleek vorige week ook weer eens. Voor de eerste keer zou er in Teheran een internationale marathon worden gehouden. Deze was georganiseerd door de Nederlander Sebastiaan Straten, die zelf in Iran heeft gewoond en eigenaar is van het reisbureau Iran Silk Road. De belangrijkste doelstellingen van het evenement: bruggen bouwen tussen naties en stereotypen afbreken.

Een marathon, wat is dat?, moeten veel Iraniërs hebben gedacht. Het land kent immers vrijwel geen hardloopcultuur. Hier en daar zie je in een park wel eens een persoon in een geel pakje hijgend een heuvel op rennen, maar daar houdt het wel mee op. Een rondje joggen langs de wegen is er niet bij. Niet alleen zou je worden aangestaard alsof je compleet gestoord bent, je moet dit ook daadwerkelijk wel zijn. Want in één van de meest vervuilde steden ter wereld is het een fikse aanslag op je longen, dat rennen op straat.

Een heuse internationale marathon was voor Teheran dan ook een unieke gebeurtenis. Ook Iraanse en buitenlandse vrouwen zouden aan het evenement meedoen. Logisch toch, hoor ik u zeggen maar in Iran is de combinatie sport en vrouwen nooit vanzelfsprekend. Een jaar ervoor had Straten de eerste marathon ooit in Iran georganiseerd en wel in de zuidelijke stad Shiraz. Toen kregen vrouwen geen toestemming om mee te doen.

De participatie van vrouwelijke sporters was deze keer wel gegarandeerd door de Iraanse autoriteiten. Maar niet voor lang uiteraard. Een aantal weken voor het gebeuren brak de paniek alsnog uit. De vrouwelijke deelnemers hadden immers bericht gekregen uit Teheran dat ze toch niet mee mochten doen aan de marathon. In veel gevallen hadden deze vrouwen al vrij genomen van hun werk, tickets naar Iran geboekt en hotelovernachtingen betaald en zich rot getraind voor het gebeuren. De marathon van de mannen ging overigens wel gewoon door.

Het werd er niet zo bij verteld maar het was wel duidelijk waar de moeilijkheid zat: de lichaamsbedekking. Rennen over straten waarbij al die vrouwelijke rondingen nog wel eens konden gaan wiebelen, dat was vanuit islamitisch oogpunt niet verantwoord. Zeker niet onder het oog van al die toeschouwers.

Er volgde een periode van onzekerheid en onderhandelingen met de Iraanse autoriteiten. Zouden de vrouwen nu wel of niet kunnen meedoen aan de officiële marathon?

Het bleef spannend. Uiteindelijk bleek het antwoord negatief. Het enige alternatief voor de deelneemsters was om in plaats van de hele of halve marathon slechts 10 kilometer te rennen. En natuurlijk wel in een speciale outfit, een pakje dat hoofdhaar en lichaam volledig bedekt.

Maar Iran zou Iran niet zijn als het op het allerlaatste moment niet met nog een 'verrassing' kwam. Uiteindelijk werd besloten dat de vrouwen niet alleen beperkt werden in afstand maar ook in locatie. Ze moesten het 10 kilometerparcours lopen, geheel afgescheiden van de mannen, en wel binnen het Azadi-stadion. Een grote teleurstelling voor de marathonloopsters.

Maar ook zij waren inventief. Velen van hen hielden voor die 10 kilometer in het Azadi-stadion nog een 'geheime' marathon van 32 kilometer in een groot vrouwenpark in Teheran. Zo hadden ze toch een volledige marathon gelopen. Ondanks de tegenslagen bleven de meeste deelnemers positief.

Grote sprongen voorwaarts zijn in dit land immers niet realistisch. Kleine stappen wel. De marathon illustreert dit heel letterlijk. Vorig jaar mochten vrouwen helemaal niet meedoen, dit jaar was tien kilometer toegestaan. Als de ontwikkelingen in dit tempo voortgaan, kunnen vrouwen over een jaar of drie dus wel officieel een volledige marathon lopen. Hoewel een dergelijke calculatie wel weer typisch Nederlands zal zijn. Want ook van deze optimistische voorspelling zal de uitkomst tot op het laatste moment onzeker blijven.

undefined