Geen beweging

Het stucwerk aan het plafond van mijn zolderkamer liet los. Als ik daar zat te werken vielen er brokstukken op mijn hoofd, plakkaten gips ruïneerden mijn laptop. Ik belde een stukadoor om het probleem op te lossen.

Soms worden problemen die je probeert op te lossen alleen maar groter, zelfs als ze simpel zijn. Eerst kwam er een man van de woningbouw kijken. Hij maakte notities en keek zorgelijk. Hij zei dat hij een stukadoor zou inschakelen. Er gingen een paar weken voorbij waarin er geen spoor van welke stukadoor dan ook te bekennen was, dus belde ik zelf nog eens om te informeren naar een afspraak. Ze waren het plafond vergeten vanwege de 'grote vakantie', maar ze zouden nu alsnog zo snel mogelijk een stukadoor langs sturen. Toen deze er eindelijk was, kwam hij echter niet om te werken; in plaats daarvan schreef hij een offerte uit die eerst goedgekeurd moest worden door de woningbouw. Nadat de stukadoor groen licht had gekregen kwam hij opnieuw, maar het leek alsof hij voor het eerst bekeek wat hem te doen stond, hij schrok plotseling van het afgebrokkelde plafond en hij had niet de juiste materialen bij zich om deze 'gezond' te maken. Hij zei dat hij het houtwerk moest verbinden.

Op een of andere manier maakte dat me verdrietig, alsof ik in een ziek huis woonde, niets voor mijn eigen omgeving kon betekenen. Lijdzaam keek ik toe hoe de muren langzaam uit elkaar vielen van ellende. En hoe alle mensen die hulp zouden kunnen bieden het werk vergaten omdat het vakantie is, hoe ik weer eens eindeloos verstrikt raakte in een onbegrijpelijke bureaucratie. Er was in geen geval het vooruitzicht dat er binnen afzienbare tijd actie ondernomen zou worden. Toen ze bij het (uitbreidend) buurhotel ook nog eens iedere ochtend vanaf zeven uur begonnen te heien en de brokstukken zelfs in mijn slaapkamer naar beneden kwamen, belde ik een vriendin op en zei: 'Zullen we naar het buitenland? Een huis huren aan zee? Ik heb een rustige plek nodig om te werken.'

Dat leek haar een prima plan. We zochten op internet naar een eenvoudig huis ergens aan de Normandische kust, echter alle huizen aan zee waren bezet. Het zou mij niet verbazen als al die huizen gehuurd waren door stukadoors en mensen van de woningbouw. Mensen die weten wanneer ze actie moeten ondernemen als het op het plannen van vakantie aankomt. De maatschappij is zeker tijdens de zomermaanden niet op spontaniteit gebouwd. Je moet ver van tevoren weten waar je naartoe gaat en wanneer, of je gaat niet. Op de valreep vonden we via via alsnog een huis in een klein dorp.

Het is niet veel meer dan een boerenschuur. Het is op een dag uit elkaar gevallen en niemand heeft er iets aan gedaan. Omdat het vakantie is, komt het allemaal zeer authentiek en ontspannen op ons over. We ervaren het als een opluchting dat de boel gewoon de boel wordt gelaten.

Toch hoop ik dat als ik straks thuis ben, de stukadoors zongebruind en uitgerust aan het herstel van mijn huis en daarmee het dagelijkse ritme beginnen; aan het werk.

undefined