'Gayroet' aast op roze dollars

BEIROET - Arm in arm staan twee mannen mee te deinen op de muziek terwijl ze elkaar af en toe knuffelen, een ongekende uitdrukking van liefde in Libanon. Het zijn bezoekers van een concert van de Libanese band Masjroe Leila.

Zanger Hamed Sinno is een van de weinige homo's in Libanon die openlijk voor hun geaardheid uitkomen. "Ik heb de verantwoordelijkheid om te laten zien dat je succesvol kunt zijn, ook als je homo bent."

Hoewel Libanon bekendstaat als een homovriendelijke vakantiebestemming voor westerse toeristen, durven maar weinig Libanezen zelf uit de kast te komen. Dat geldt ook voor Mohamed (30), een vlot geklede jonge Libanees. Enthousiast vertelt hij over zijn aanstaande huwelijk, met een meisje dat hij vijf jaar geleden op zijn farmaceutische opleiding ontmoette.

Ze wonen in Beiroet, de hoofdstad van Libanon. In het weekeinde keert zijn verloofde terug naar haar ouders en begint Mohameds dubbelleven, met zijn homovrienden, in homobars. Deze hechte vrienden, en zijn verloofde, zijn de enigen die zijn ware aard kennen. "In het weekeinde heb ik de vrijheid om te doen wat ik wil." Zijn verloofde kwam achter zijn geaardheid, maar zij nam die voor lief. Bovendien is zij met haar 25 jaar voor Libanese begrippen 'te oud' om een nieuwe partner te vinden.

Veel Beiroeters houden hun homoseksualiteit geheim voor hun familie. Mark (28), een Libanees-Australische man die sinds vier jaar in Beiroet woont, geniet van zijn leven in de hoofdstad. Aan 'prooien' geen gebrek; seksapps als Grindr zorgen voor een verse aanwas van bedpartners. Maar zijn christelijke familie uitleggen dat hij op mannen valt, dat durft hij niet, laat staan dat hij met zijn achternaam in de krant wil. Het dubbelleven is soms lastig, maar heeft ook een voordeel: het maken van avances wordt alom geaccepteerd. Veel Libanezen experimenteren stiekem met seks voor het huwelijk; heimelijke contacten zijn wijdverbreid. "De kans dat je hier in elkaar geslagen wordt, is veel lager dan in het Westen," zegt Mark. Hij heeft nog nooit zoveel seks gehad als in Beiroet, zegt hij. Dit geldt overigens niet voor de Libanese lesbiennes. Voor hen is er in Beiroet slechts één bar om samen te komen.

Dankzij media-aandacht en campagnes groeit de acceptatie van homoseksualiteit; volgens onderzoek heeft 18 procent van de Libanezen geen probleem met homoseksualiteit, het hoogste percentage in de regio. Lokale media gebruiken sinds vorig jaar de term 'homoseksueel' in plaats van sodomie. De Sociëteit van Libanese Artsen stelde vorig jaar dat homoseksualiteit niet meer gezien kan worden als een ziekte, waarvan je kan genezen.

Een Libanees economisch tijdschrift bedacht voor de hoofdstad zelfs al de woordspeling 'Gayroet', en bezong de opkomst van de 'regenboog-economie'. Libanezen zijn uit op de 'roze dollars' van de rijkere homoseksuelen.

Het feestelijke homobestaan is overigens wel alleen weggelegd voor de elite. Die kan de 30 euro entree betalen voor de populaire homofeesten die periodiek worden georganiseerd in de stad, en waar de politie nooit komt buurten. "Er is een liberale zeepbel in de hoofdstad, maar er zijn grenzen", zegt Mohamed.

Voor homo's uit de lagere klassen, die in goedkopere bars buiten Beiroet bij elkaar komen is het lastiger. De twee homobioscopen en een nachtclub die het afgelopen jaar werden bezocht door de politie zijn plekken waar vooral armere Libanezen en Syrische arbeiders komen. De homobar waar Mark graag komt, Bardo, ligt in een gebied dat beschermd wordt door de politicus en oud-krijgsheer Walid Djoemblat. "Als je geld hebt kan je doen wat je wilt", zegt hij laconiek. Sinno (26) heeft de afgelopen jaren het land zien veranderen; het is toleranter geworden. Tijdens een concert vorig jaar greep hij een regenboogvlag uit het publiek en knoopte die aan zijn microfoon. "Muzikant zijn gaat om populariteit; als mensen mijn muziek blijven kopen is mijn homo-zijn blijkbaar geaccepteerd."

undefined