'Garantie' biedt geen zekerheid
De basisaftrek voor de lijfrentepremie is verminderd en wordt geheel afgeschaft. De animo voor aandelenleaseproducten is sterk teruggelopen, niet alleen omdat het fiscaal niet langer aantrekkelijk is, maar ook omdat veel consumenten van de eens zo rooskleurig voorgespiegelde uitkeringen soms geen cent meer terugzien.
Daarnaast denken veel beleggers er voorlopig niet aan om nog meer geld te steken in beleggingsfondsen. Dit ondanks het feit dat de koersen relatief laag zijn. Kortom: het vermogen (zowel van particulieren als institutionele beleggers) stroomt tegenwoordig voornamelijk naar één richting en dat zijn de 'veilige havens' als spaarrekening of obligaties. Geld dat verzekeraars en banken liever op een andere wijze tot zich zien komen, want een spaarrekening of obligatie is nu eenmaal voor deze organisaties niet de meest lucratieve inkomstenbron.
Oneindig is dan ook de creativiteit van banken en verzekeraars, die de laatste tijd allerlei nieuwe 'garantie'-producten op de markt hebben gebracht. De namen verschillen, maar de invalshoek blijft hetzelfde: het gaat om producten waarbij de inleg gegarandeerd retour komt, terwijl de uitkering op einddatum kan variëren al naar gelang het beleggingsresultaat.
Een voorbeeldje. Spaar Select brengt het '300 procent plan'. Aan uw belegging van minimaal 5000 euro met een looptijd van tien jaar zijn twaalf aandelen gekoppeld. Boven op de inleg wordt 200 procent extra uitgekeerd mits: 'geen van deze twaalf aandelen in de laatste vijf jaar looptijd een koers heeft die onder de 60 procent ligt van de startkoers'. Waarschijnlijk moet de belegger deze zin drie keer overlezen om te begrijpen wat er eigenlijk staat.
Spaar Select is niet de enige die dit soort constructies op markt brengt. Vrijwel alle grote banken, verzekeraars en vermogensbeheerders brengen nu 'garantieproducten'. Knappe econometristen hebben uiteraard goed berekend dat de kans dat deze superuitkeringen zich voordoen zo klein is dat het risico voor de banken en verzekeraars beperkt blijft.
De basis van dergelijke producten wordt vaak gevormd door een call en/of putoptieconstructie die een hefboomwerking heeft bij winst, en het verlies beperkt. Soms komen er ook klikconstructies aan te pas, die de waardestijging boven een bepaald percentage 'vastklikken'.
De producten worden op de markt gebracht als 'zekerheidsgevers' en 'waardebeschermers': immers de belegger krijgt de zekerheid krijgt dat hij de investering of een deel daarvan, altijd terugkrijgt. Wie deze producten tegen het licht houdt, ontdekt echter al snel allerlei 'addertjes onder het gras'. Zo worden de laatste jaren van de looptijd de koersen vaak gemiddeld waardoor de belegger in werkelijkheid minder lang van de koersontwikkeling profiteert. Vaak zijn deze producten niet tussentijds tegen normale kosten verhandelbaar, het zijn dus weinig flexibele producten. Meestal krijgt de belegger geen dividend op de aandelen. Last but not least: de kans dat het misgaat is groot, ondanks de goede perspectieven die worden voorgeschoteld.
