Foto

a.vandenbrand@trouw.nl Twitter @anniekvdbrand

Boven het bureau in haar woonkamer hangen foto's van haar zoon - eentje voor elk levensjaar.

De tandeloze baby herken ik niet, de wat wazig kijkende dreumes evenmin. Maar die parmantige kleuter kan ik me nog heel goed voor de geest halen. Vanaf dat moment kwam hij regelmatig bij ons over de vloer; zo'n jaar of acht alweer.

Vandaag wordt hij twaalf en met zes vrienden, onder wie onze zoon, eet hij de appeltaart die zijn moeder bakte. Zo meteen wordt het feest voortgezet op een kartbaan in een oude fabriekshal. Of ik mee wilde rijden, want de jongens passen niet meer op één achterbank.

Met een kop thee in de hand bekijken we van een afstandje de jongens aan tafel. Ze lachen, gebaren, praten. Over de computer-

games die ze spelen, over hun favoriete YouTube-filmpjes, hun voetbalclubs, over de middelbare scholen waar ze na de zomer beginnen, over de musical waarmee ze de basisschool afsluiten, over het kamp waar ze binnenkort met de klas naar toe gaan.

"Papieren dinosaurussen", zeg ik.

"Ja!", zegt de andere moeder, "papieren dinosaurussen!"

Ze weet nog goed dat ik die met de jongens maakte op het allereerste kinderfeestje van zoon.

"Gekleurde stokken", zeg ik. "Jij knutselde iets met gekleurde stokken. Die hebben nog jaren op zoons kamer gehangen. Die maakte je toch van afgewaaide takken die je speciaal daarvoor uit het bos haalde? Ik zie de achterbak van je auto nog vol liggen. En dat je die dan in je atelier in felle kleuren schilderde, zodat de jongens ze konden versieren."

"Met veren", zegt ze, "als indianen."

"Ja", zeg ik.

"Doodmoe was ik na zo'n feestje", zegt ze.

"Hier word je niet moe meer van", zeg ik.

Of ze misschien nog een pakje drinken mogen, vragen de jongens. Nee, ze pakken het zelf wel.

"En bowlen", zeg ik.

"Twee keer", zegt ze, "we hebben twee feestjes gebowld."

Ik herinner me een ruimte zonder ramen, met oorverdovende, opzwepende muziek, patatlucht en eindeloos gedoe met speciale schoentjes die niet pasten en veters die in de knoop zaten. En hoe geweldig de jongens het vonden.

Op de kartbaan zijn de jongens al voor ons uit gerend. We zetten er geen stap harder meer om. De jongens hijsen zichzelf in overalls, luisteren naar de instructies, zetten een helm op, en verdwijnen naar de racewagentjes. Hangend over een balustrade volgen we hun verrichtingen.

Vanuit de verte maakt ze foto's.

Eentje is voor boven haar bureau.

undefined