Erken nou eens dat discriminatie bestaat in ons land. En hoe.
Weet u waar ik mij nou druk om maak deze week? Dat een boel Nederlanders zich drukker lijken te maken over ingeslagen ruiten tijdens rellen in de Schilderswijk, dan over de dood van een festivalganger na een hardhandige arrestie door de Haagse politie. En als ze zich er al druk over maakten, over 'de Arubaan', zoals slachtoffer Mitch Henriquez in veel media meteen werd genoemd, dan toch wel het meest over de link die uiteraard al snel werd gelegd tussen buitensporig politiegeweld en racisme. Want zodra de eerste verontwaardigde berichten verschenen waarin werd opgeroepen tot nader onderzoek, gerechtigheid en protest, klonk aan het andere einde van het spectrum een zo mogelijk nog grotere verontwaardiging. Want 'niet alles is direct discriminatie' en 'we moesten toch eerst maar eens de feiten afwachten'. En als je dat niet beviel, u voelt hem al aankomen, 'dan moest je maar gauw oprotten naar je eigen land'.
Nee, niet alles is discriminatie. En onderzoek doen naar de feiten is altijd goed. Maar dat neemt niet weg dat alle alarmbellen toch zouden moeten gaan rinkelen zodra getuigenverklaringen, filmbeelden én eerder onderzoek van journalisten en mensenrechtenorganisaties op zijn minst twijfel opwerpen over de neutraliteit van de Haagse politie - en dan druk ik me nog heel voorzichtig uit.
Wat denkt u dat er was gebeurd als niet Mitch Henriquez, maar ik daar had gelopen in dat park? Denkt u dat ik door zes agenten tegen de grond was gewerkt en half bewusteloos in een busje was gesleurd? Nee.
Word ik aangehouden, als er 'steekproefsgewijs' preventief wordt gefouilleerd op straat? Nee.
Word ik in de gaten gehouden, als ik met mijn vrienden en vriendinnen in het park hang? Nee.
Het is voor sommigen blijkbaar nog steeds moeilijk voor te stellen, maar discriminatie bestaat in Nederland. En hoe.
Stap één van de oplossing zou zijn om dat met elkaar eindelijk eens eerlijk te erkennen.
Net zoals het tijd wordt om eens uitgebreid stil te staan bij hoe het eigenlijk komt dat we hier in Nederland Surinaamse, Arubaanse en andere Antilliaanse landgenoten hebben, om maar wat te noemen. En, als we dan toch bezig zijn, om ons af te vragen hoe die tot slaaf gemaakten eigenlijk überhaupt op Surinaamse of Antilliaanse bodem terechtkwamen.
Gisteren vierde een deel van Nederland Keti Koti, de dag waarop, nog maar 152 jaar geleden, in Suriname en op de Nederlandse Antillen de slavernij werd afgeschaft. Een ander deel van Nederland haalde daar zelfgenoegzaam zijn schouders over op. Niet zo gek ook misschien, als we er in onze geschiedenislessen, in de media en vanuit onze bestuurders zo weinig over horen.
De reacties op de dood van Mitch Henriquez laten zien dat het de hoogste tijd is om kleur te bekennen. Dat betekent: werk maken van het herschrijven van onze geschiedenis. Erkennen dat er onder de vlag van de VOC en WIC wandaden zijn gepleegd. Beschrijven hoe miljoenen tot slaaf gemaakten hebben geleefd en geleden. En dat dan niet meteen 'koloniale geschiedenis' noemen. Nee, het gaat om ónze geschiedenis. Want pas als we dat snappen, kunnen we werken aan onze toekomst.
undefined
