Er waren vooraf twijfels, maar Van der Poel wint met grootse solo Milaan-Sanremo

De vorm zou ver te zoeken zijn, het ging allemaal niet zoals verwacht. Dat was het gevoel rond Mathieu van der Poel voorafgaand aan Milaan - Sanremo. Maar al die zaken maakten op de wedstrijddag allemaal niet uit. Zaterdag won hij dankzij een late aanval op de Poggio solo Milaan - Sanremo. Precies op het goede moment viel hij aan, precies op het goede moment was hij in topvorm.

Van der Poel werd de eerste Nederlandse winnaar sinds Hennie Kuiper in 1985. Ook volgde hij zijn opa op, Raymond Poulidor, die 62 jaar geleden de beste was in het eerste wielermonument van het seizoen. Filippo Ganna werd tweede, Wout van Aert derde. “Ik kon me geen beter scenario bedenken.”

Voorafgaand aan het eerste monument van het jaar waren er toch wat twijfels geweest over Van der Poel. Na zijn wereldtitel in het veld volgde voorafgaand aan zaterdag geen florissant voorjaar. In de Tirreno - Adriatico bleek hij niet goed genoeg om de grote namen te volgen. Ook in de Strade Bianche eindigde hij niet bij de besten.

Geen ideale voorbereiding

Voor het eerst erkende hij ook dat voor een ideale voorbereiding voor de grote doelen op de weg het crosseizoen eigenlijk moet worden overgeslagen. Maar Van der Poel, als wielrenner getogen in de blubber en de modder, wil zijn jeugdliefde niet opgeven. Het uiteindelijk gewonnen duel om de wereldtitel in zijn figuurlijke achtertuin in Hoogerheide wilde hij al helemaal niet laten lopen.

Hoe dan ook, zijn vormpeil liep de laatste weken achter bij dat van zijn grootste concurrenten voor het Vlaamse voorjaar, dat vanaf vrijdag in twee weken is gepropt, met de Ronde van Vlaanderen op 2 april als grote doel. Tadej Pogacar imponeerde in Parijs - Nice en Wout van Aert hielp in de Tirreno zijn kopman Primoz Roglic aan de winst. En Van der Poel? Die zei dat hij in zijn huidige vorm het verschil niet kon maken. “Het was niet heel goed, maar ook niet dramatisch slecht.”

Maar Van der Poel maakte zich zoals gewoonlijk weinig zorgen. Hij hield zich vast aan de twee keer dat hij in de Tirreno - Adriatico een sprint voor zijn ploeggenoot Jasper Philipsen kon aantrekken. Het was de hardheid van de wedstrijd die hij nodig had, verklaarde hij na zeven etappes.

Ook hield hij zich vast aan vorig jaar, toen hij verrassend in San Remo naar de derde plaats sprintte. Het was zijn eerste race die voor hem pijnvrij verliep nadat hij in 2021 hard was gevallen bij de olympische mountainbikerace in Tokio. Van der Poel was toen helemaal niet van plan om te rijden, maar werd overtuigd door de ploegleiding en voelde zich verrassend goed. Slechte resultaten geven geen garantie voor de toekomst, wilde hij maar uitdrukken. Bovendien, zo zei hij onder meer tijdens een persmoment op de vrijdag voor de race: “Dit is een van de weinige wedstrijden waarin de beste niet altijd wint.”

Fris, gemotiveerd en scherp

Zaterdag voelde hij zich fris, gemotiveerd en scherp, in een race die hij voor vorig jaar nooit echt leuk vond. De langste koers van het jaar werd urenlang mede gecontroleerd door ploeggenoten van Van der Poel. Verantwoordelijkheid die paste bij de status als favoriet, wat Van der Poel toch altijd is, topvorm of niet.

Op het moment dat de champagne werd ontkurkt, zoals in Italië de laatste dertig kilometer actie op de Cipressa en de Poggio wordt omschreven, was het aan Van der Poel zelf.

Als eerste kwam hij langs het kerkje op de top van de Cipressa, een teken dat hij met overschot in de finale reed. Op de Poggio sloot hij als laatste aan in een elitegroepje van vier, die na een aanval van Pogacar was ontstaan. Ook Ganna en Van Aert zaten daar toen bij.

Van der Poel had van die vier de beste benen. Bij het plaatsnaambordje Poggio, vlak onder de top, demarreerde hij uit die groep van vier. Hij sloeg een gaatje, behield die in de afdaling en breidde de voorsprong uit in de laatste vlakke kilometers. Een paar honderd meter voor de finish kon hij al juichen.

“Ik wilde deze race echt een keer winnen”, aldus Van der Poel kort na afloop. “Natuurlijk, 62 jaar na mijn opa, maar ook omdat het een monument is. Iedere renner wil hier eerste worden. Maar de manier waarop is beter dan verwacht. En was het in de Tirreno niet zoals verwacht, was ik hier op mijn beste niveau mogelijk.”