Eenzaamheid verbluffend vertolkt
Van een film die geproduceerd werd door de grote acteursregisseur Robert Altman - onlangs nog verantwoordelijk voor de Grisham-verfilming 'The gingerbread man' - mag je op acteergebied het nodige verwachten. En ziedaar, Altman-protégé Alan Rudolph die in de jaren zeventig reeds door de grote meester in het zadel werd geholpen, weet met 'Afterglow' de belofte wonderwel in te lossen. De strekking van het verhaal lijkt een beetje te zijn ontleend aan Edward Albee's beroemde toneelstuk 'Who's afraid of Virginia Woolf?' - in 1966 verfilmd met Elizabeth Taylor en Richard Burton - waarin aan de hand van een toevallige ontmoeting tussen een ouder en een jonger echtpaar het huwelijk op de korrel wordt genomen.
In 'Afterglow' kampen de jonge zakenman Jeffrey Byron (Jonny Lee Miller, eerder te zien in 'Trainspotting') en zijn jonge vrouw Marianne Byron (Lara Flynn Boyle, eerder te zien in 'Twin Peaks') met een klassieke huwelijkscrisis. Zij wil een kind; hij moet er niet aan denken en dus weigert hij ook maar enig seksueel contact. Eenzaam slijt zij haar dagen in dat ultra-moderne en dus ook afschuwelijk kille appartement in Montreal, totdat Lucky 'Fix-it' Mann (Nick Nolte) met zijn rode bestelbus komt voorgereden. Ook klusjesman Lucky heeft te kampen met een vrij klassieke huwelijkscrisis. Zijn vrouw Phyllis, een prachtige voor een Oscar genomineerde rol van voormalig 'sixties'-heldin Julie Christie, verbreekt als voormalig B-film-actrice het record op-de-bank-hangen-en-naar-oude-video's-kijken. Ooit verorberden ze samen bier met chocoladetaart, maar nu zit er een flinke knik in dat huwelijk en is het alleen nog maar een kwestie van gedogen.
Toevallig vindt er nu niet alleen een amoureuze ontmoeting tussen de oudere Lucky en de jongere Marianne, maar ook tussen de jongere Jeffrey en de oudere Phyllis plaats. Tegen de achtergrond van het moderne, in avondrood gedrenkte Montreal dat door de lens van Rudolph een soort mytisch oord is geworden, ontvouwt zich een fabelachtige comedy of tears waarin de eenzaamheid van de vier personages in verbluffende vertolkingen gestalte krijgt. Opvallend is vooral Rudolphs hier en daar uiterst burleske benadering van de huwelijkscrisis. Schuinmarcheerder Lucky wordt door Marianne bijna binnengehaald met de woorden: Kopje koffie glazenwasser? En wanneer Phyllis oppert dat haar ziel in revisie moet, is dat tegelijkertijd ook hartverscheurend.
