Een wedstrijdje navelstaren onder de Italiaanse lentezon

Als de uitkomst van Milaan-Sanremo een voorbode is voor het voorjaar, dan mogen de budgetaire dreumesen in het peloton hopen op een paar succesvolle weken. Arnaud Démare van het kleine Française des Jeux griste de eerste hoofdprijs van dit wielerjaar weg voor de neuzen van de grootgewichten. Voor 'FDJ' is het na Parijs-Roubaix in 1997 (Frédéric Guesdon) pas de tweede hoofdprijs in het bijna twintigjarige bestaan.

Démare was verreweg de meest gelukkig man op de Via Roma in Sanremo. Precies op de plek waar grootheden als Eddy Merckx, Gino Bartali en Erik Zabel hun handen meer dan eens in de lucht mochten steken, probeerde Démare zijn verbouwereerde ledematen tot actie te bewegen. De Franse sprinter uit een bescheiden ploeg had het onmogelijke volbracht.

Geen van de zwaargewichten kwam zaterdag ook maar in de buurt van Démare. Zijn relaas was kort en vertelde eigenlijk het hele verhaal: "Op tien kilometer van de Cipressa viel ik. Ik dacht: nu is alles voorbij. Maar dankzij mijn ploeg kon ik weer aansluiten. Daarna kwam alles op zijn plek terecht." Niet iedereen was overtuigd van zijn lezing. Volgens de Italianen Matteo Tosatto en Eros Capecchi reed Démare zich hangend aan de ploegleiderswagen weer naar voren. De jury zei na afloop niets onreglementairs te hebben gezien.

Maar de 107de editie van Milaan-Sanremo was niet het verhaal van een Franse eendagsvlieg en diens mogelijke fraude. Als Démare zijn zege moet inleveren, verandert dat weinig aan de constatering dat de grote vedetten een collectieve snipperdag hadden opgenomen. De openingsklassieker draaide uit op een loterij bij de gratie van het grote navelstaren. Dat mogen vooral de kapitaalkrachtige ploegen als Sky, BMC, Trek, Tinkoff en Katusha zich aanrekenen. De toppers hadden meer oog voor elkaar dan voor de koers. Bijna 300 kilometer koers onder een aangenaam lentezonnetje werkte eerder verlammend dan stimulerend.

Neem wereldkampioen Peter Sagan. De Slowaak had op de capo's en in Sanremo zijn benen op spaarmodus staan. Apathie was troef op de Cipressa, Poggio en al die andere colletjes aan de Ligurische kust. Voor vuurwerk zorgden de frequente en onnodige valpartijen onderweg. Sagan, tweede in 2013, gaf nergens blijk van de gulzigheid die past bij een wereldkampioen.

Hij was bij lange na niet de enige lamlendige vedette die zaterdag was vergeten waarom een fiets twee wielen heeft. De openbaring van het voorjaar, Greg van Avermaet, leek meer bezig met het bijwerken van zijn teint op armen en benen. De Noor Alexander Kristoff, winnaar in 2014, reed als bedwelmd door de geur van jonge cipressenscheuten rond. Kristoff, tweede vorig jaar achter John Degenkolb, was geen schim van de renner van voorgaande jaren. Fabian Cancallara - aan zijn afscheidsjaar bezig - schoot welgeteld één keer uit zijn slof. De Zwitser was de positieve uitzondering. De rest was onmachtig of had besloten geen trap te veel te doen, bang als de kopstukken waren om de concurrentie mee op sleeptouw te nemen naar de finishstreep in de Italiaanse badplaats. En dus kreeg Milaan-Sanremo een verrassende, maar weinig aansprekende winnaar met Démare.

Van de Nederlanders was zaterdag geen spoor te bekennen. Tom-Jelte Slagter trad als een van de weingen even uit de luwte. Al dertig jaar aan een stuk halen de vaderlandse ploegen en coureurs hun neus op voor Milaan-Sanremo. Wat valt er ook te halen, behalve eeuwige roem en gladiolen? La Primavera heeft geen commerciële meerwaarde, mijlenver van de Nederlande markt verwijderd. Hennie Kuiper in 1985 zal daarom nog heel lang de laatste Nederlandse winnaar blijven.

undefined