Een niet stuk te krijgen stuk

THEATER

Wie is er bang voor Virginia Woolf?

Hummelinck Stuurman Theaterbureau

****

Bloed erover, spreekt George 'sussend', als hij net diep vernederd is en een verbale gifbeker klaarzet, nu voor de gasten.

Je kunt merken, dat de acteurs zich 'Wie is er bang voor Virginia Woolf?' zo eigen hebben gemaakt, dat ze de toch al razende tekst van Edward Albee met nog meer bloeddorst te lijf lijken te gaan.

Na een eerste 'ssj' en wat beschonken gegiebel, barsten ze los daar op het toneel. En slepen zichzelf en het publiek mee in een langs ontluisterende huwelijksperikelen voortdenderende trein. Geen ontkomen aan.

Wie is er bang voor Virginia Woolf? is niet stuk te krijgen. Sinds de wereldpremière in 1962 op Broadway uitgegroeid tot dé moderne toneelklassieker wordt het hier nu al voor de, dacht ik, veertiende keer opgevoerd.

Hummelinck Stuurman heeft er inmiddels zelfs een theatertraditie van gemaakt. Van om de vijf jaar met een andere regisseur en nieuwe cast. Met ditmaal Carine Crutzen en Warre Borgmans in de hoofdrollen heeft het welhaast sadomasochistische duel van het legendarische koppel Martha en George een bijna zelfde effect op de toekijker. Het 'hou op' en 'ga door' giert je door de kop.

Midden in de drankzuchtige nacht dient een jong stel, viriele Nick (Dragan Bakema) en kindvrouwtje Honey (Yara Alink), als (ongewilde) motor van en publiek bij Martha's opzet om George's berusting over haar dagelijkse gekijf te doorbreken. Opmerkelijk in deze voorstelling is, dat regisseur Johan Doesburg de spelers regelmatig de vierde wand laat doorbreken.

Vooral Warre Borgmans is daar sterk in. Een hulpeloze blik de zaal in, een schokschouderen. Confronterende 'knipogen', die het publiek de eigen machteloosheid des temeer doen beseffen. En de herkenning van hoe cru een fel beleden waarheid in ruzies door een liefdesrelatie kan sidderen.

Wat een genot om te zien hoe 'Virginia Woolf?' de spelers ook nu weer naar de toppen van hun kunnen drijft. Carine Crutze gooit zich er voluit in, maar minder schreeuwerig dan je zou verwachten. Dat maakt de onbeschaamdheid van haar Martha des te spannender. Buitengewoon effectief als tegenwicht is het zeer behoedzame, relatief kleine spel van Borgmans.

Mooi hoe de huiver van weerzin en mededogen, gemengd met Albee's wrange humor je te pakken krijgt. Dat het toneel tussen de bedrijven door wordt gedraaid, leek me wat overbodig, maar dat de talloze glazen alcohol druipend uit ijsemmers vol water worden geschept, is weer een vondst.

Heerlijk hilarisch naast al het ontwrichtende en kwetsbare.

Tournee t/m 31-5: www.hummelinckstuurman.nl

undefined