Een hogere macht komt kijken hoe het Brussel vergaat

Soms is de lucht helder blauw, met kleine wolkjes. Maar het zonlicht dringt nauwelijks door op het voetbalveldje, in de metro en binnen de kantoorruimtes waar ‘Hellhole’ zich afspeelt. Brussel 2016, na de terroristische aanslagen. Een tienerjongen kampt met hoofdpijnen. Een arts lijkt eenzaam, en misschien wel bezorgd om zijn zoon, F16-piloot in oorlogsgebied. Een Italiaanse vertaler houdt zich staande met drank en onenightstands. Alsof er een deken over de stad ligt, zo voelt de film, waarin iemand zegt ‘Ze noemen Brussel de jihad-hoofdstad van Europa’.

Na zijn goed ontvangen speelfilmdebuut ‘Violet’ maakt de Brusselse Bas Devos een film over zijn stad. Brussel is als het ware wakker geschud, meegesleept in de volwassenwording die andere wereldsteden in dit tijdperk ook doormaken. Het leven hier is verbonden met gebeurtenissen elders op aarde.

Dat klinkt groot, maar Devos houdt het juist prettig klein. Impressionistische observaties van mensenlevens kruisen elkaar. Vaak blijft de camera buiten, achter een glazen wand of rustig bewegend door achtertuintjes. Terwijl binnenskamers iemand ontslag krijgt, een ander rouwt, de arts met een fles wijn bij een collega op bezoek gaat. Alsof een hogere macht vanuit die blauwe hemel komt kijken hoe het de Brusselaren nu vergaat.

Het geeft de film iets afstandelijks en koels. De angst, het verdriet en de woede blijven onuitgesproken. En tegelijkertijd zie je genoeg kleine gebaren om te weten: met Brussel komt het wel goed.