Edith werd na haar scheiding de leuke, sterke vrouw die al die tijd in haar zat

Tijdgeest verkent het wel en wee van de liefde: hoe het hart soms nieuwe wegen inslaat. Edith (53) trok na haar scheiding een belangrijke les: verlies in een relatie nooit jezelf.

‘Een paar jaar na mijn scheiding ging ik een middag varen met vrienden van de golfclub. Ze vroegen waaraan een nieuwe liefde zou moeten voldoen. Ik noemde wel vijftien punten: hij moet mee naar het museum willen, graag lezen, van filmhuisfilms houden, dat soort dingen. Ik zocht gewoon de mannelijke versie van mezelf. Ze lagen te schuddebuiken van het lachen.

Kort daarop kwam Johan in mijn leven. Hij voldeed aan geen enkel punt van dat lijstje. Maar: ik kon wel mezelf zijn bij hem. Hij was ook de eerste die me sinds jaren weer mocht aanraken, dat gevoel had ik bij geen andere man gehad. En hij was opgewassen tegen me, want ik was inmiddels een sterke vrouw geworden. Zo anders dan tijdens mijn huwelijk.”

Ik dacht echt: dit gaat nooit meer kapot

“Mijn eerste man, mijn eerste grote liefde, had ik op school leren kennen toen ik zeventien was. Hij was vrolijk en sociaal, zo’n opvallend type met energie voor drie. Ik was kort daarvoor naar deze kant van het land verhuisd, door hem leerde ik nieuwe mensen kennen. We konden samen de hele wereld aan. Ik dacht echt: dit gaat nooit meer kapot.”

Tot ik ruim twintig jaar later, we hadden inmiddels drie jonge kinderen, op mijn werk een anonieme brief kreeg waarin stond dat hij een ander had. Ik heb hem meteen gebeld, hij zat op dat moment in Londen voor zijn werk. ‘Mensen zijn jaloers omdat we het zo goed hebben samen’, zei hij. De volgende dag liet hij rozen bezorgen. Na een paar dagen kwam het hoge woord eruit: misschien ben ik wel verliefd op iemand anders.

Hij bleek al vier jaar vreemd te gaan. En het pijnlijke was: iedereen wist het, behalve ik. Ik had weleens het gevoel gehad dat er iets was, maar dan dacht ik dat hij het gezinsleven te druk vond. ‘Ga maar fietsen’, zei ik dan, ik regel het thuis wel. Ik deed altijd alles om het hem naar de zin te maken. Daardoor vergat ik wie ik zelf was.”

Verlaten vrouwen met een chagrijnige kop

“Na de breuk heb ik een week lang alleen maar gehuild, daarna ben ik weer aan het werk gegaan. Je hebt van die verlaten vrouwen die jaren met een chagrijnige kop blijven rondlopen. Ik dacht meteen: dat ga ik dus niet doen, daar krijg ik hem niet mee terug, het maakt me bovendien geen leuke moeder.

Opeens kwamen er allemaal mensen naar me toe om te vertellen wat ze de afgelopen jaren hadden gezien, al die vreemdgaan-ellende. Anderen wilden kwijt wat voor ongelooflijke hufter ze hem vonden. Toch weigerde ik hem alleen maar zo te zien, hij heeft mij ook mooie dingen gegeven. Ik kon niet eens echt boos op hem zijn. Liefde is geen kraan die je in een keer dichtdraait.

Er veranderde wel iets in mezelf. Ik kocht een huis, ik ging met de kinderen naar het buitenland op vakantie en regelde opeens alles zelf. Ook de opvoeding ging zoals ik het wilde, net als de inrichting van mijn huis, ik ben dol op schattige meubeltjes van Marktplaats. Sommige vrienden konden me niet meer bijbenen. Ik was niet langer dat ‘huismoedertje’, maar een zelfstandige vrouw die er leuk uitzag en eropuit trok. Die sterke vrouw had al die tijd in me gezeten, maar kwam er nu pas uit.”

We zijn net de familie Von Trapp

“De grap is: Johan woonde al die tijd op nog geen 200 meter bij me vandaan. Toen we elkaar beter leerden kennen, wist ik al snel: dit is iemand bij wie ik graag ben. Dat we een relatie hebben, komt ook een beetje door de kinderen – we hebben er bij elkaar zes, echt zo’n rijtje als bij de familie Von Trapp in The Sound of Music. Ze waren direct stapelgek op elkaar. Het werd een soort omgekeerde uithuwelijking. Bij ons waren het de kinderen die zeiden: jullie moeten samen verder.

Johan en ik kijken hetzelfde tegen relaties aan. Ook omdat we ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt. Nadat hij verlaten werd door zijn vrouw besloot hij: ik laat me nooit meer zo inpakken door iemand, ik doe nu wat ik zelf wil. Dat is ook een les die ik heb geleerd: verlies in een relatie nooit jezelf, blijf altijd een individu.

Met mijn eerste man heb ik nog goed contact. Ik ben zelfs peetmoeder van het kindje dat hij met zijn vriendin heeft gekregen. Daar ben ik ze zo dankbaar voor. Dat jochie hoort echt bij mijn leven. In het contact met mijn ex richt ik me op het positieve, niet op de pijn uit het verleden. Johan zegt soms: ‘Ik zou willen dat ik het ook zo had’.

Ik bekijk het altijd maar zo: met mijn eerste grote liefde heb ik 22 fijne jaren gehad, nu heb ik alweer acht mooie jaren met mijn tweede man. We gaan misschien wel samenwonen. Ik trek waarschijnlijk bij hem in. Al moet ik dan wel wat van mijn Marktplaats-meubeltjes wegdoen. Maar ach, als dat het ergste is.”

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de hoofdredactie.