natuurdagboek
Drent kan onscherpe hunebedfoto niet altijd waarderen
'Tijddiepte' zo vat Maarten Westmaas het door hem geliefde Drentse landschap samen. Hij toont me de Kampsheide, een klein natuurgebied dat standhoudt tussen immense aardappelvelden. Aan de rand steekt een hunebed tussen knoestige eiken als een schiereiland de aardappelzee in.
We wandelen langs een ven over zompige oevers met wollegras en betreden het paradijsje waar Westmaas veel foto’s maakte voor zijn deze week verschenen boek ‘Heidense Hoogten’.
Het land ligt vol glooiende duinen. Grafheuvels zijn het. “Dit land is zo oud en al zo lang door mensachtigen bewoond”, vertelt Westmaas. “Verderop kun je vuistbijlen van Neanderthalers vinden. Er zijn natuurlijk hunebedden uit de steentijd en toen de zwerfkeien opraakten, stapten de mensen over op grafheuvels.”
Westmaas maakte eerder fotoboeken over Drenthe, met prachtige platen van hunebedden en landschappen. “Ik kwam daar niet verder mee, mooie landschapsfoto’s vond ik niet spannend meer, ik wilde vooruit.” Hij deed zijn digitale camera’s van de hand en tikte tweedehands een loodzwaar, Russisch toestel op de kop. Met dit grootbeeld-fototoestel, waarin ouderwetse filmrolletjes moeten, heeft Westmaas de grafheuvels gefotografeerd.
Tijddiepte
“Er liggen geen lijken meer in, zelfs de botten zijn opgelost. Wel zijn er afdrukken van lichamen in gevonden. Sinds duizenden jaren waren hier de geesten rond en ook de verhalen over geesten. Om die tijddiepte te vangen gebruik ik graag een lange sluitertijd en maak ik de foto’s wazig.” Niet iedereen ziet de schoonheid daarvan in. Ze zeggen soms: “Maar die foto’s zijn niet eens scherp! En dan nog zwart-wit ook.” Wie haarscherpe landschappen wil, kan beter Westmaas’ vorige boeken inzien of de gefotografeerde plekken bezoeken – bij elke plaat staan de coördinaten. Als ik het boek doorneem en alle foto’s bekijk, heuvel na heuvel, heide na boom, in vele tinten grijs, dan raak ik een beetje in een roes. Prachtig toch?!
