Drama/Mex / Jaloezie en twijfel, wanhoop en geweld

Acapulco, dat klinkt paradijselijk: de jetset in stijlvolle cocktailbars, de opvarenden van Loveboat op het strand onder de palmbomen. In de tweede film van de Mexicaanse regisseur Gerardo Naranjo (’Malachance’) ziet de kustplaats er anders uit. Ja, natuurlijk palmbomen, maar die zijn de stille getuigen van jaloezie en twijfel, wanhoop, geweld en onverwachte compassie.

Gedurende een nacht volgt ’Drama/Mex’ een aantal mensen wier levenspaden elkaar zullen kruisen. Allemaal dromers, die hier eigenlijk helemaal niet willen zijn. Fernanda (Garcia) ruziet op een terras met haar ex-vriendje Chano (Valdès). Een jongen met een koude blik, die een tijd is weggeweest. Ze wil hem niet meer. Maar eenmaal bij haar thuis ontaardt een verkrachting in een liefdesspel. Verwarrend, vindt Fernanda. Zeker wanneer haar huidige vriendje Gonzalo, een opvliegerig type, zich ermee gaat bemoeien.

Op hetzelfde terras zit de 15-jarige Tigrillo (Moro), weggelopen van huis en door een paar andere meiden meegenomen naar het strand om mannen op te pikken. De schooluniformen gaan uit en worden hup, vervangen door fleurige topjes en korte rokjes. Prostitutie is niet aan Tigrillo besteed, maar ze besteelt wel behendig Jaime (Becerril), die naar het strand is gekomen om zelfmoord te plegen. Een man in een serieuze midlife crisis: hij heeft een zak geld van kantoor gepikt en zijn gezin achtergelaten.

Het zijn nogal clichématig geschetste personages, die toch een zekere levendigheid en vrijheid krijgen door de losse manier waarop de camera om ze heen beweegt, ze even buiten het kader verliest en dan weer dicht tegen ze aan kruipt. Maar dat deze mensen iets met elkaar te maken krijgen lijkt eerder een handigheidje van de scenarist-regisseur om zijn verhaal compact te houden, dan dat er een urgentie uit spreekt.

Het is een losser, vrijblijvender geheel dan de ferme verhaalconstructies van landgenoot Alejandro González Iñárritu (’Amores Perros’, ’Babel’) wiens terugkerende acteur Gael García Bernal optrad als producent. Je kijkt ernaar en op een gegeven moment geloof je het wel, de voorspelbaarheid waarmee deze haantjes en hennetjes een nacht lang om elkaar heen draven. Nog mooi dat Naranjo aan de jonge, onervaren Miriana Moro zo’n memorabele rol weet te ontlokken.

Haar Tigrillo is naïef en dan weer wulps, warm en dan weer treiterig, giechelig en dan weer kordaat. Als een zelfbewuste lolita likt ze aan haar lolly, nonchalant in een hangmat. Niet voor niets heeft zij als enige van het vriendinnengroepje de volgende ochtend iets bereikt.

(Regie: Gerardo Naranjo. Met Diana Garcia, Miriana Moro, Emilio Valdès en Fernando Becerril. In Het Ketelhuis, Amsterdam)

Klik hier voor de trailer.